Άρθρο  του Νικολάου Μπόκαρη Δασολόγου – Περιβαλλοντολόγου, προέδρου του Δ.Σ της   Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων Δημ.Υπαλλήλων
Μέλος Δ.Σ ΓΕΩΤ.ΕΕ ,που δημοσιευτηκε στην εφημερίδα ¨Τα Νέα”

Ο πρωθυπουργός σε πρόσφατη συνέντευξη του, ανοιξε δημόσια το θέμα της τροποποίησης του άρθρου 24 του Συντάγματος, συσχετίζοντας αυτή την πρόταση με τις αναγκες του πολεοδομικού
σχεδιασμού και κυρίως την επέκταση υφιστάμενων οικισμών ανάλογα με τον πληθυσμό τους.

Η δήλωση αυτή, για να κριθεί επί της ουσίας του περιεχομένου της, θα πρέπει να εξειδικευθεί ως προς το τελικά αναθεωρητέο περιεχόμενο που προτείνεται. Το άρθρο 24 και κυρίως η προβλεπόμενη από αυτό συνταγματική υποχρέωση προστασίας του Φυσικού και Πολιτιστικού Περιβάλλοντος, από το ίδιο το Κράτος, εχει γίνει αντικείμενο έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και κοινωνικών αντιδράσεων από Περιβαλλοντικούς Φορείς και Επιμελητήρια σε προηγούμενες συνταγματικές αναθεωρήσεις. Η ερμηνευτική δήλωση που ενσωματώθηκε στο άρθρο 24 για τον ορισμό του δάσους κρίθηκε αναγκαία για να υπάρχει μια ενιαία εννοιολογική και νομική αντίληψη, για το τι θεωρούμε δάσος στη χώρα μας. Και πάνω σε αυτή την αντίληψη εχει αναπτυχθεί η ισχύουσα νομολογία των ανωτάτων δικαστηρίων στη Χώρα μας Με βάση αυτή την προσεγγιση το ελληνικό κράτος έχει διαθέσει σημαντικούς ανθρώπινους και οικομικούς πόρους και μάλιστα στα δυσκολα μνημονιακά χρόνια για την καταρτιση των Δασικών Χαρτών και του Δασολογίου αλλά και του Εθνικού Κτηματολογίου. Θυμίζουμε ότι το θέμα των δασικών χαρτών (δηλαδή του τι είναι δάσος στη χώρα μας) εντάχθηκε στις μνημονιακές υποχρεώσεις για να μην αλλάζει για τους γνωστούς μικροπολιτικούς λόγους το προστατευταίο αντικείμενο του άρθρου 24 του Συνάγματος, που ειναι ο δασικός πλούτος της Χώρας που εκτός από φυσικό απόθεμα αποτελεί σε μεγάλο βαθμό και δημόσια περιουσία.

Ελπίζουμε η δήλωση εκτός από το προφανές δημοσιογραφικό της κίνητρο, ενόψει των προβλημάτων που εχουν δημιουργηθεί με τον περιορισμό του δικαιώματος δόμησης ακινητων να εχει νομοθετικά
μελετημένο, ουσιαστικό και ξεκάθαρο, ως προς τη στόχευσή της, περιεχόμενο, που να αφίσταται από την γνωστή πολιτική αμφιθυμία με την οποία αντιμετωπίσαμε στη χώρα μας τα δάση.

Διαφορετικά το πολιτικό διακύβευμα που τίθεται και για το οποίο θα πρέπει να τοποθετηθούν ξεκάθαρα οι πολιτικοί φορείς, είναι αν θέλουμε σαν πολιτεία να «ξαναγυρίσουμε στο μηδέν», πετώντας  στο καλάθι των αχρήστων εθνικούς και κοινοτικούς πόρους αλλά και ατελείωτες ανθρωποημέρες που διατέθηκαν από Υπηρεσίες και Φορείς για να φτασουμε στο σημερινό σημείο τα έργα των Δασικών Χαρτών και του Εθνικού Κτηματολογίου, τα οποία η ελληνική κοινωνία περιμένει να τα δεί ολοκληρωμένα.