Η ΠΕΔΔΥ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ
ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα σε παγκόσμιο επίπεδο και μαζί πληθαίνει και η αγωνία όλου του κόσμου για το μέλλον του πλανήτη.
Στη χώρα μας ζούμε μια συνεχώς επιδεινούμενη περιβαλλοντική κρίση σε όλα τα επίπεδα, φυσικό, χερσαίο, θαλάσσιο, ανθρωπογενές περιβάλλον. Τα δασικά οικοσυστήματα που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού χερσαίου περιβάλλοντος καταστρέφονται με δραματικά επιταχυνόμενους ρυθμούς.
Το αμείλικτο ερώτημα που γεννιέται είναι: Τι ή ποιος φταίει για την καταστροφή αυτή; Αντέχει η χώρα μας τη συνέχιση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης;
Επειδή η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι ένα κατηγορηματικότατο ΟΧΙ είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε τις αιτίες της τραγικής πραγματικότητας προκειμένου να τις αντιμετωπίσουμε.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάθε καλοκαιριού, μαζί με τις καταστροφές έρχονται και οι αναλύσεις και τα συμπεράσματα για τις αιτίες της καταστροφής: «φταίει το κράτος», «φταίει η κυβέρνηση», «φταίει η Δασική Υπηρεσία», «φταίει η Πυροσβεστική Υπηρεσία», «φταίει η Τοπική Αυτοδιοίκηση», «φταίει η αδιαφορία του κόσμου», «φταίνε οι πράκτορες του εχθρού», «φταίει ο στρατηγός άνεμος» (!). Τους μόνους που ευνοεί αυτή η διάχυση των ευθυνών, είναι αυτούς που πραγματικά φταίνε και αυτούς που επωφελούνται από την καταστροφή των δασικών οικοσυστημάτων.
Η παράνομη – αυθαίρετη οικοδομική δραστηριότητα που υποθάλπεται από όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις και το μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο απαράδεκτο καθεστώς της εκτός σχεδίου δόμησης, έχουν οδηγήσει σε καταπάτηση της δημόσιας περιουσίας, κατασπατάληση της γης, σε όλο και αυξανόμενες απαιτήσεις για διάθεση νέων ελεύθερων από συνταγματικές ή άλλες δεσμεύσεις εκτάσεων, για να τροφοδοτούν το μύλο της κερδοσκοπίας στη γη.
Τα τελευταία χρόνια στις πιέσεις για οικιστική τουριστική αξιοποίηση των δασών και δασικών εκτάσεων μέσω της αλλαγής της χρήσης τους, ήρθαν να προστεθούν και οι πιέσεις για ανεξέλεγκτες αδειοδοτήσεις εγκαταστάσεων «πράσινων» επενδύσεων (ΑΠΕ κλπ).

Ας βάλουμε λοιπόν σε μια σειρά τα πράγματα.
Τι κάνει μια Κυβέρνηση η οποία πραγματικά ενδιαφέρεται για την προστασία και ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων;
1.- Θωρακίζει θεσμικά την προστασία των Δασικών Οικοσυστημάτων (ΔΟ) και της δημόσιας περιουσίας και καλλιεργεί φιλοδασική συνείδηση στο λαό.
2.- Οργανώνει – στελεχώνει και εξοπλίζει τους μηχανισμούς που είναι αρμόδιοι για την προστασία, διαχείριση και ανάπτυξη των ΔΟ και
3.- Χρηματοδοτεί με τις απαραίτητες πιστώσεις από τον Κρατικό Προϋπολογισμό την προστασία, διαχείριση και ανάπτυξη των ΔΟ.
Τι έκαναν οι μεταπολιτευτικές Κυβερνήσεις σε σχέση με τα παραπάνω;
1.- Σε θεσμικό επίπεδο μετά το Σύνταγμα του 1975 όπου συμπεριλήφθηκαν τα άρθρα 24 και 117 για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος (τα οποία ερμηνεύτηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας με τρόπο που φαίνεται ότι δημιούργησε προβλήματα σε όλες τις Κυβερνήσεις λόγω της «υπερβολικής» προστασίας που παρείχε στα ΔΟ), ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια ανατροπής της προστασίας αυτής. Συγκεκριμένα:
– 1979: Ψηφίζεται ο ν. 998/1979 «Περί Προστασίας των Δασών κλπ» ο οποίος καταγγέλλεται από την αντιπολίτευση που υπόσχεται την κατάργηση του, ως δασοκτόνος.
– 1987: Ψηφίζεται ο ν. 1734/1987 που έμεινε γνωστός ως ο νόμος για τα βοσκοτόπια με τον οποίο γινόταν προσπάθεια αποχαρακτηρισμού περίπου 40 εκατομμυρίων στρεμμάτων δασών και δασικών εκτάσεων με τη μετονομασία τους σε βοσκοτόπια. Καταγγέλλεται ως δασοκτόνος από την αντιπολίτευση.
– 1999: Ψηφίζεται ο ν. 2742/1999 με τον οποίο δημιουργείται το πλαίσιο για την ίδρυση και λειτουργία των «φορέων διαχείρισης» με στόχο την παράδοση της διαχείρισης των δασικών αλλά και των υπολοίπων φυσικών χερσαίων οικοσυστημάτων στον ιδιωτικό τομέα με ταυτόχρονη μεταφορά αρμοδιοτήτων της δημόσιας δασικής υπηρεσίας σε ιδιωτικούς φορείς.
– 2001: Αναθεωρείται το άρθρο 24 του Συντάγματος. Με την αναθεώρηση αυτή:
α) εξομοιώνονται τα ιδιωτικά δάση με τα δημόσια ως προς τη δυνατότητα αλλαγής της χρήσης τους (μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν η αλλαγή χρήσης τους)
β) γίνεται για πρώτη φορά και μάλιστα στο θεμελιώδη νόμο του Κράτους διάκριση μεταξύ των εννοιών του δάσους και της δασικής έκτασης με στόχο τη διευκόλυνση της αλλαγής χρήσης των δεύτερων
γ) για πρώτη φορά στον ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης περιλαμβάνονται ποσοτικά κριτήρια («αναγκαία επιφάνεια»)
– 2003: Ψηφίζεται ο ν. 3208/2003 «Προστασία των Δασικών οικοσυστημάτων …» στον οποίο χρησιμοποιούνται κυρίως ποσοτικά κριτήρια για το χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής ή μη (το ποσοστό εδαφοκάλυψης για να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δασική αυξάνεται από 15% σε 25% κλπ.), με αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό εκτάσεων οι οποίες μέχρι τότε θεωρούνταν δασικές να αποχαρακτηρίζεται. Ο νόμος αυτός καταγγέλλεται από την αντιπολίτευση που υπόσχεται την κατάργηση του, ως δασοκτόνος.
– 2007-2008: Αποτυγχάνει η προσπάθεια της Κυβέρνησης να αναθεωρηθούν τα άρθρα 24 και 117 του Συντάγματος με τρόπο που να περιορίζεται η έκταση και να διευκολύνεται η αλλαγή χρήσης των δασών και δασικών εκτάσεων καθώς και η παράδοση της δημόσιας γης στο χρηματιστήριο της γης και τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Με λίγα λόγια μπορούμε ανενδοίαστα να πούμε ότι, αντί να θωρακιστούν θεσμικά τα ΔΟ και η Δημόσια περιουσία, αντίθετα είχαμε από όλες τις Κυβερνήσεις συνεχείς και συστηματικές προσπάθειες να χαλαρώσει η προστασία τους και να επιτρέπεται η αλλαγή χρήσης τους με την παράδοση τους στο χρηματιστήριο της γης. Έμμεση συνέπεια της πολιτικής αυτής ήταν η καλλιέργεια αντιδασικής συνείδησης στον ελληνικό λαό.
2.- Στο επίπεδο της οργάνωσης – στελέχωσης και εξοπλισμού των μηχανισμών που είναι αρμόδιοι για την προστασία, διαχείριση και ανάπτυξη των ΔΟ παρατηρούμε μια συνεχή υποβάθμιση και απαξίωση της δασικής υπηρεσίας η οποία έχει φθάσει σήμερα στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης. Μετά την «αποκέντρωση» του 1997 με την οποία η δασική υπηρεσία διασπάστηκε σε δύο Υπουργεία (Εσωτερικών μέσω των Περιφερειών και Γεωργίας), με αποτέλεσμα να χαθεί κάθε έννοια συντονισμού και στοιχειώδους λειτουργικότητας, ακολούθησε το 1998 η αφαίρεση του αντικειμένου της δασοπυρόσβεσης με τρόπο που μόνο μελετημένος δεν ήταν, χωρίς τον απαραίτητο σχεδιασμό που θα εξασφάλιζε τον απαιτούμενο συντονισμό των εμπλεκόμενων υπηρεσιών και με καταστρεπτικές συνέπειες για τα ΔΟ.
3.- Οι πιστώσεις που εγκρίνονται για την προστασία, διαχείριση και ανάπτυξη των ΔΟ μειώνονται κάθε χρόνο σε πραγματικές τιμές και δεν επαρκούν στις περισσότερες περιπτώσεις ούτε για να εξασφαλίσουν τις λειτουργικές ανάγκες των υπηρεσιών. Με το επίπεδο της χρηματοδότησης του δασικού τομέα, όχι μόνο για ανάπτυξη δεν μπορούμε να μιλάμε αλλά ούτε καν για στοιχειώδη διαχείριση των ΔΟ.
Αυτή είναι η δασική πολιτική τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Αντιδασικό θεσμικό πλαίσιο, υποβαθμισμένες, διασπασμένες και απαξιωμένες υπηρεσίες, ανεπαρκέστατη στελέχωση, εξοπλισμός και χρηματοδότηση του δασικού τομέα, εφαρμογή πολιτικής εισαγωγής των ΔΟ στο χρηματιστήριο της γης μέσω της αλλαγής χρήσης τους και παράδοσης τους στα ιδιωτικά συμφέροντα. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την έντεχνα καλλιεργημένη αδιαφορία του κόσμου για την τύχη των δασικών οικοσυστημάτων και του φυσικού περιβάλλοντος, δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση που μόνο αισιοδοξία για το μέλλον δεν δικαιολογούν.
Τι μπορεί και πρέπει να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;
Είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουν όλοι, ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και των ΔΟ έχει φτάσει σε μη ανατρέψιμο πλέον σημείο. Κανείς δεν δικαιούται να βάζει σε κίνδυνο το μέλλον αυτού του τόπου εν ονόματι της μεγιστοποίησης του κέρδους χωρίς συνέπειες.
Α. ΘΕΣΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
1.- Κατάργηση του αντιδασικού θεσμικού πλαισίου (Ν. 3208/2003, Ν. 3147/2003, 1734/1987, Ν. 2742/1999 κλπ) και αντικατάσταση του με ένα σύγχρονο εφαρμόσιμο θεσμικό πλαίσιο, που θα εξασφαλίζει την προστασία και ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων και την προστασία και αξιοποίηση της Δημόσιας περιουσίας. Κωδικοποίηση της Δασικής Νομοθεσίας.
2.- Εφαρμογή του ομόφωνου πορίσματος της διακομματικής επιτροπής για τα δάση μετά από την κατάλληλη επικαιροποίηση του. Αναδιοργάνωση, διεπιστημονική στελέχωση και εξοπλισμός της Δασικής Υπηρεσίας, με αρμοδιότητα τη διαχείριση και ανάπτυξη όλου του χώρου που καλύπτουν τα φυσικά χερσαία οικοσυστήματα. Καθετοποίηση των δασικών υπηρεσιών, άμεση κάλυψη όλων των κενών οργανικών θέσεων όλων των ειδικοτήτων.
3.- Σταθερή χρηματοδότηση από το Ταμείο Δασών της κατάρτισης των Δασικών Χαρτών με τους ορισμούς των δασών που ίσχυαν πριν το δασοκτόνο Ν. 3208/2003, με στόχο την ολοκλήρωση του έργου σε μια δεκαπενταετία. Άμεση στελέχωση των υπηρεσιών που έχουν την αρμοδιότητα της σύνταξης, έλεγχου και παραλαβής των Δασικών Χαρτών προκειμένου να προχωρήσουν το συντομότερο δυνατόν στις αναρτήσεις και την κύρωση τους, καθώς και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Δημοσίου στις διαδικασίες του Εθνικού Κτηματολογίου.
4.- Τη σταδιακή αύξηση του ύψους των πιστώσεων στον Τακτικό Προϋπολογισμό, τις Δημόσιες Επενδύσεις και τον Ειδικό Φορέα Δασών τουλάχιστον στο 1% του ΑΕΠ σε μια πενταετία και δέσμευση όλων των εσόδων του δασικού τομέα στο ΚΤΓΚΤ και Δασών μόνο για το Ταμείο Δασών.
Β. ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
1.- Πλήρη σταθερή εργασία για όλους, με αναβάθμιση των εργασιακών – μισθολογικών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικών σχέσεων, μοναδική εργασιακή σχέση στο δημόσιο η μόνιμη.
2.- Εναρκτήριος βασικός μισθός 1400 €, και σύνταξη στο 80% του τελευταίου μισθού.
3.- Όχι στην ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης – συντάξεων. Δημόσια καθολική υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση.
4.- Κατάργηση των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων.
5.- Δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία – πρόνοια που ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες μας.
6.- Αντικειμενικό σύστημα μεταθέσων με μόρια, τήρηση της επετηρίδας στην επιλογή προϊσταμένων γιατί έχει αποδειχθεί ότι είναι το μόνο αντικειμενικό και δίκαιο σύστημα.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Νικόλαος Μπόκαρης Κώστας Δημόπουλος