ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ (ΠΑΝΔΟΙΚΟ)
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΚΕΔΚΕ, ΤΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΠΕΔΔΥ, ΟΤΟΕ,
ΟΛΜΕ, ΙΝΚΑ/Γεν. Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος, Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά,
Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων

Μεγάλη Συγκέντρωση Φορέων και Πολιτών
Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007, ώρα 7 μ.μ.
Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας
(αμφιθέατρο ΓΣΕΕ, Πατησίων 69 & Αινιάνος, 4ος όρ.)
θέμα: «Οι Συνταγματικές Αλλαγές κατά του Φυσικού Περιβάλλοντος»

Μαρία Καραμανώφ
Σύμβουλος Επικρατείας
Μέλος Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος

Η σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος επιχειρείται πέντε (5) μόλις χρόνια μετά την ανάλογη απόπειρα η οποία έλαβε χώρα το 2001 και απέτυχε χάρη στην πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση για τη διάσωση του δασικού πλούτου της χώρας.
Η εμμονή σε ένα ζήτημα που τόσο πρόσφατα και με τόσο πανηγυρικό τρόπο είχε κλείσει, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά, πολλώ μάλλον καθ’ όσον και οι δύο νομιμοποιητικοί μύθοι, στους οποίους επιχειρείται να στηριχθεί η αναθεώρηση, έχουν ήδη καταρριφθεί στα πλαίσια του ευρύτατου επιστημονικού, νομικού και κοινωνικού διαλόγου που έλαβε χώρα κατά την αναθεώρηση του 2001.
Υπενθυμίζεται ότι ο πρώτος μύθος αφορά στην υποτιθέμενη διάκριση μεταξύ δασών και δασικών εκτάσεων, η οποία, κατά τους εφευρέτες και υποστηρικτές της, δικαιολογεί την υπαγωγή των τελευταίων σε μειωμένο ή κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο καθεστώς προστασίας. Αγνοείται, έτσι, με προκλητικό τρόπο η αρμοδία επιστήμη της δασικής οικολογίας, η οποία, όχι μόνο δεν θεωρεί τις δασικές εκτάσεις ως δευτέρας κατηγορίας ή ήσσονος σημασίας δασικά οικοσυστήματα, αλλ’ αντιθέτως αναγνωρίζει την εξαιρετική τους συμβολή στη διατήρηση της βιοποικιλότητος και της οικολογικής ισορροπίας των κρίσιμων στοιχείων του περιβάλλοντος, δηλ. νερού, εδάφους και αέρος. Επισημαίνεται ότι οι δασικές εκτάσεις, η λεγομένη μακκία βλάστηση, αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του δασικού πλούτου της χώρας ως εκ του μεσογειακού της χαρακτήρος, έχουν δε επίσημα αναγνωριστεί ως προστατευτέο φυσικό κεφάλαιο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσο για τον δεύτερο μύθο, δηλ. το υποτιθέμενο κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται στους ιδιοκτήτες δασοτεμαχίων εκ της συνταγματικής απαγορεύσεως ανοικοδομήσεως της ιδιοκτησίας τους, δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς πόθεν αυτοί απέκτησαν καλοπίστως τέτοιο δικαίωμα νομίμου προσδοκίας, αφού η οικιστική εκμετάλλευση δασών και δασικών εκτάσεων ανέκαθεν απαγορευόταν από την ελληνική νομοθεσία, τόσο πριν το Σύνταγμα του 1975 όσο και μετά, ενώ, εξ’ άλλου, οι κατατμήσεις δασών από οικοδομικούς συνεταιρισμούς χάριν οικοπεδοποιήσεως έγιναν κατά παγία καταστρατήγηση της νομοθεσίας περί δασοπονίας, ρητινοσυλλογής κ.λπ.
Γιατί λοιπόν επανέρχεται ο αναθεωρητικός νομοθέτης στην αναθεώρηση του άρθρου 24; Οι ενδείξεις είναι ότι τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά δάση, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ανήκει, για λόγους εθνικούς και ιστορικούς, στη δημοσία κτήση, έχουν τεθεί στο στόχαστρο των λεγομένων ‘επενδυτών’, αλλοδαπών και ημεδαπών, οι οποίοι προσδοκούν να μετατρέψουν την κοινοκτησία και κοινοχρησία του ελληνικού λαού σε ιδιωτικούς παραθεριστικούς παραδείσους. Στο σημείο αυτό έχουν σύμμαχο και συνέταιρο την ελληνική πολιτεία, η οποία έχει επιδοθεί σε μία άνευ προηγουμένου εκστρατεία «αξιοποιήσεως» του εθνικού μας πλούτου, πουλώντας, παραχωρώντας, μετοχοποιώντας την ελληνική δημόσια γη. Μοναδικό εμπόδιο, όσον αφορά τα δάση, ήταν οι συνταγματικοί περιορισμοί ως προς τη χρήση τους, οι οποίοι επιχειρείται να αρθούν με την παρούσα αναθεώρηση.
Τα νομικά τεχνάσματα που θα χρησιμοποιηθούν, όπως προκύπτει από την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει την κυβερνητική πρόταση, είναι δύο:
Το πρώτο είναι η συνταγματική κατοχύρωση της αδυναμίας αποδείξεως του δασικού χαρακτήρα μιας εκτάσεως για το προ του 1975 χρονικό διάστημα. Πρόκειται για μια πρωτοφανή επέμβαση στο δίκαιο των αποδείξεων και την δικαστική ανεξαρτησία, η οποία επιβραβεύει πράγματι τους προ του 1975 εμπρηστές, καταπατητές και αποψιλωτές για την τόλμη και την υπομονή τους.
Το δεύτερο τέχνασμα είναι η υπαγωγή των δασικών εκτάσεων στον πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό. Με τον τρόπο αυτό ανατρέπεται πλήρως η προστασία τους, αφού μέχρι σήμερα τον χωροταξικό σχεδιασμό των δασών και δασικών εκτάσεων, δηλ. τον καθορισμό της επιτρεπομένης εντός αυτών χρήσεως, η οποία δεν είναι άλλη από το να υπάρχουν και να λειτουργούν ως δασικά οικοσυστήματα, τον ορίζει το ίδιο το Σύνταγμα. Αυτό ακριβώς που θέλησε παγίως και για ευνοήτους λόγους το Σύνταγμα να αποφύγει, δηλ. τον καθορισμό των χρήσεων των δασικών εκτάσεων από τον κοινό νομοθέτη ή την Διοίκηση, επιτυγχάνεται ήδη και ανοίγει έτσι ο δρόμος για την οικιστική, τουριστική, εμπορική κ.ο.κ. εκμετάλλευση των δασικών εκτάσεων προς ικανοποίηση όσων είχαν την πρόνοια να επενδύσουν, εγκαίρως και έναντι μηδαμινού τιμήματος, σ’ αυτές.
Οι απώλειες από την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος για τις επόμενες γενεές των Ελλήνων αναμένεται να είναι σημαντική. Όχι μόνο θα στερηθούν πάνω από 40.000.000 στρέμματα πολυτίμων για την επιβίωσή τους οικοσυστημάτων, αλλά θα χάσουν για πάντα μεγάλο μέρος της δημοσίας γης που τους κληροδότησαν οι πρόγονοί τους, το οποίο θα περάσει οριστικά και για πρώτη φορά στην ιστορία σε ιδιωτικά χέρια.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη να αποτραπεί η αναθεώρηση του άρθρου 24. Τυχόν υπερψήφισή της, έστω και με σκοπό την βελτίωσή του, όπως επικαλούνται μερικοί, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για παντοειδείς επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον, τη στιγμή ακριβώς που, κατά τις αναμφισβήτητες και ψύχραιμες εκτιμήσεις Ο.Η.Ε., Ευρωπαϊκής Ενώσεως και αρμοδίων επιστημόνων, διανύουμε την ύστατη στιγμή για τη διάσωσή του.