Category Archives: Κυρίως Άρθρα

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Ημερίδας για τη συνταγματική αναθεώρηση
(’ρθρα 24 και 117 )
Αθήνα , 28 Φεβρουαρίου 2007
Προεδρείο Γεωρ.Τζανιδάκης , Γεωρ.Ντούρος , Γεωρ.Καραγεώργος
09.00 – 09.30 Προσέλευση συνέδρων – εγγραφές
09.30 – 10.00 Έναρξη – χαιρετισμός
κ.Παπαβασιλείου Γεώργιος, Πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ κ.Μπόκαρης Νικόλαος, Πρόεδρος ΠΕΔΔΥ .
10.00 – 10.20 Αίθρα Μαριά , Επίκουρη καθηγήτρια Πολυτεχνείου Κρήτης, Δικηγόρος
10.20 – 10.40 κ.Στάμου Νικόλαος, Καθηγητής του Τμήματος Δασολογίας & Φ.Π του Α.Π.Θ.
10.40 – 11.00 κ. Διάκος Κων/νος, Δικηγόρος, Νομικός Περιβάλλοντος
11.00 – 11.30 Διάλειμμα -Καφέ

Προεδρείο Νικ.Φραγκισκάκης Γεωρ. Βότσης Γεωρ. Καρέτσος
11.30 – 11.50 κ. Γεώργιος Παπαδημητρίου, Kαθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Συνταγματολόγος
11.50 – 12:10 κ. Ευαγγελίδου Μάρω, Χωροτάκτης, Πολεοδόμος
12.10 – 12.30 κ. Σκαρβέλης Μιχάλης, δρ. Δασολόγος, Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ
Συζήτηση – Παρεμβάσεις
Συντονιστές Γεώργιος Βότσης, δημοσιογράφος
Νικόλαος Μπόκαρης, Πρόεδρος ΠΕΔΔΥ
12.30 – 13.10 Παρεμβάσεις πολιτικών προσκεκλημένων
Βουλευτής – Εκπρόσωπος Νέας Δημοκρατίας
κ. Σταύρος Μπένος, Βουλευτής-Εκπρόσωπος ΠΑΣΟΚ
Βουλευτής – Εκπρόσωπος Κ.Κ.Ε
κ. Ασημίνα Ξηροτύρη, Βουλευτής-Εκπρόσωπος ΣΥ.ΡΙΖ.Α
13:10 – 14:30 Παρεμβάσεις συμμετεχόντων
14:30 – 15:00 Συζήτηση – Ολοκλήρωση Εργασιών

Οργανωτική Επιτροπή Ημερίδας

1. Μπόκαρης Νικόλαος , Δασολόγος, Πρόεδρος ΠΕΔΔΥ
2. Τζανιδάκης Γεώργιος , Δασολόγος Ταμίας ΓΕΩΤΕΕ , Μέλος Δ.Σ ΠΕΔΔΥ
3. Φασούλας Φώτης , Δασολόγος Γενικός Γραμματέας ΓΕΩΤΕΕ
4. Φραγκισκάκης Νικήτας, Δασολόγος Ταμίας ΠΕΔΔΥ
5. Μπέσης Κων/νος , Δασολόγος μέλος Δ.Σ ΓΕΩΤΕΕ & ΠΕΔΔΥ
6. Τσακανίκας Χρήστος, Δασολόγος Μέλος Δ.Σ ΠΕΔΔΥ
7. Γιώργος Καρέτσος, Δασολόγος Ερευνητής ΕΘΙΑΓΕ
8. Αναστάσιος Κουρής, Γενικός Γραμματέας Πανελλήνιας Κίνησης Δασολόγων

 

 

ΤΟ ΓΕΩΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΚΑΙ
Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΔΑΣΟΛΟΓΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

σας προσκαλούν να τιμήσετε με την παρουσία σας τις εργασίες της ημερίδας, η οποία διοργανώνεται με αφορμή την πρόταση αναθεώρησης των άρθρων 24 και 117 του Συντάγματος, με τίτλο :

¨ΔΑΣΗ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ¨

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007
(ώρα 09:00 π.μ)
Ξενοδοχείο IMPERIAL, πλατεία Καραϊσκάκη, Αθήνα

ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ (ΠΑΝΔΟΙΚΟ)
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΚΕΔΚΕ, ΤΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΠΕΔΔΥ, ΟΤΟΕ,
ΟΛΜΕ, ΙΝΚΑ/Γεν. Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος, Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά,
Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων

Μεγάλη Συγκέντρωση Φορέων και Πολιτών
Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007, ώρα 7 μ.μ.
Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας
(αμφιθέατρο ΓΣΕΕ, Πατησίων 69 & Αινιάνος, 4ος όρ.)
θέμα: «Οι Συνταγματικές Αλλαγές κατά του Φυσικού Περιβάλλοντος»

Μαρία Καραμανώφ
Σύμβουλος Επικρατείας
Μέλος Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος

Η σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος επιχειρείται πέντε (5) μόλις χρόνια μετά την ανάλογη απόπειρα η οποία έλαβε χώρα το 2001 και απέτυχε χάρη στην πρωτοφανή λαϊκή κινητοποίηση για τη διάσωση του δασικού πλούτου της χώρας.
Η εμμονή σε ένα ζήτημα που τόσο πρόσφατα και με τόσο πανηγυρικό τρόπο είχε κλείσει, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά, πολλώ μάλλον καθ’ όσον και οι δύο νομιμοποιητικοί μύθοι, στους οποίους επιχειρείται να στηριχθεί η αναθεώρηση, έχουν ήδη καταρριφθεί στα πλαίσια του ευρύτατου επιστημονικού, νομικού και κοινωνικού διαλόγου που έλαβε χώρα κατά την αναθεώρηση του 2001.
Υπενθυμίζεται ότι ο πρώτος μύθος αφορά στην υποτιθέμενη διάκριση μεταξύ δασών και δασικών εκτάσεων, η οποία, κατά τους εφευρέτες και υποστηρικτές της, δικαιολογεί την υπαγωγή των τελευταίων σε μειωμένο ή κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο καθεστώς προστασίας. Αγνοείται, έτσι, με προκλητικό τρόπο η αρμοδία επιστήμη της δασικής οικολογίας, η οποία, όχι μόνο δεν θεωρεί τις δασικές εκτάσεις ως δευτέρας κατηγορίας ή ήσσονος σημασίας δασικά οικοσυστήματα, αλλ’ αντιθέτως αναγνωρίζει την εξαιρετική τους συμβολή στη διατήρηση της βιοποικιλότητος και της οικολογικής ισορροπίας των κρίσιμων στοιχείων του περιβάλλοντος, δηλ. νερού, εδάφους και αέρος. Επισημαίνεται ότι οι δασικές εκτάσεις, η λεγομένη μακκία βλάστηση, αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του δασικού πλούτου της χώρας ως εκ του μεσογειακού της χαρακτήρος, έχουν δε επίσημα αναγνωριστεί ως προστατευτέο φυσικό κεφάλαιο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσο για τον δεύτερο μύθο, δηλ. το υποτιθέμενο κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται στους ιδιοκτήτες δασοτεμαχίων εκ της συνταγματικής απαγορεύσεως ανοικοδομήσεως της ιδιοκτησίας τους, δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς πόθεν αυτοί απέκτησαν καλοπίστως τέτοιο δικαίωμα νομίμου προσδοκίας, αφού η οικιστική εκμετάλλευση δασών και δασικών εκτάσεων ανέκαθεν απαγορευόταν από την ελληνική νομοθεσία, τόσο πριν το Σύνταγμα του 1975 όσο και μετά, ενώ, εξ’ άλλου, οι κατατμήσεις δασών από οικοδομικούς συνεταιρισμούς χάριν οικοπεδοποιήσεως έγιναν κατά παγία καταστρατήγηση της νομοθεσίας περί δασοπονίας, ρητινοσυλλογής κ.λπ.
Γιατί λοιπόν επανέρχεται ο αναθεωρητικός νομοθέτης στην αναθεώρηση του άρθρου 24; Οι ενδείξεις είναι ότι τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά δάση, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ανήκει, για λόγους εθνικούς και ιστορικούς, στη δημοσία κτήση, έχουν τεθεί στο στόχαστρο των λεγομένων ‘επενδυτών’, αλλοδαπών και ημεδαπών, οι οποίοι προσδοκούν να μετατρέψουν την κοινοκτησία και κοινοχρησία του ελληνικού λαού σε ιδιωτικούς παραθεριστικούς παραδείσους. Στο σημείο αυτό έχουν σύμμαχο και συνέταιρο την ελληνική πολιτεία, η οποία έχει επιδοθεί σε μία άνευ προηγουμένου εκστρατεία «αξιοποιήσεως» του εθνικού μας πλούτου, πουλώντας, παραχωρώντας, μετοχοποιώντας την ελληνική δημόσια γη. Μοναδικό εμπόδιο, όσον αφορά τα δάση, ήταν οι συνταγματικοί περιορισμοί ως προς τη χρήση τους, οι οποίοι επιχειρείται να αρθούν με την παρούσα αναθεώρηση.
Τα νομικά τεχνάσματα που θα χρησιμοποιηθούν, όπως προκύπτει από την αιτιολογική έκθεση που συνοδεύει την κυβερνητική πρόταση, είναι δύο:
Το πρώτο είναι η συνταγματική κατοχύρωση της αδυναμίας αποδείξεως του δασικού χαρακτήρα μιας εκτάσεως για το προ του 1975 χρονικό διάστημα. Πρόκειται για μια πρωτοφανή επέμβαση στο δίκαιο των αποδείξεων και την δικαστική ανεξαρτησία, η οποία επιβραβεύει πράγματι τους προ του 1975 εμπρηστές, καταπατητές και αποψιλωτές για την τόλμη και την υπομονή τους.
Το δεύτερο τέχνασμα είναι η υπαγωγή των δασικών εκτάσεων στον πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό. Με τον τρόπο αυτό ανατρέπεται πλήρως η προστασία τους, αφού μέχρι σήμερα τον χωροταξικό σχεδιασμό των δασών και δασικών εκτάσεων, δηλ. τον καθορισμό της επιτρεπομένης εντός αυτών χρήσεως, η οποία δεν είναι άλλη από το να υπάρχουν και να λειτουργούν ως δασικά οικοσυστήματα, τον ορίζει το ίδιο το Σύνταγμα. Αυτό ακριβώς που θέλησε παγίως και για ευνοήτους λόγους το Σύνταγμα να αποφύγει, δηλ. τον καθορισμό των χρήσεων των δασικών εκτάσεων από τον κοινό νομοθέτη ή την Διοίκηση, επιτυγχάνεται ήδη και ανοίγει έτσι ο δρόμος για την οικιστική, τουριστική, εμπορική κ.ο.κ. εκμετάλλευση των δασικών εκτάσεων προς ικανοποίηση όσων είχαν την πρόνοια να επενδύσουν, εγκαίρως και έναντι μηδαμινού τιμήματος, σ’ αυτές.
Οι απώλειες από την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος για τις επόμενες γενεές των Ελλήνων αναμένεται να είναι σημαντική. Όχι μόνο θα στερηθούν πάνω από 40.000.000 στρέμματα πολυτίμων για την επιβίωσή τους οικοσυστημάτων, αλλά θα χάσουν για πάντα μεγάλο μέρος της δημοσίας γης που τους κληροδότησαν οι πρόγονοί τους, το οποίο θα περάσει οριστικά και για πρώτη φορά στην ιστορία σε ιδιωτικά χέρια.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη να αποτραπεί η αναθεώρηση του άρθρου 24. Τυχόν υπερψήφισή της, έστω και με σκοπό την βελτίωσή του, όπως επικαλούνται μερικοί, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για παντοειδείς επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον, τη στιγμή ακριβώς που, κατά τις αναμφισβήτητες και ψύχραιμες εκτιμήσεις Ο.Η.Ε., Ευρωπαϊκής Ενώσεως και αρμοδίων επιστημόνων, διανύουμε την ύστατη στιγμή για τη διάσωσή του.

ΓΣΕΕ
Το διακύβευμα από την αναθεώρηση
του ’ρθρου 24 του Συντάγματος
15 Ιανουαρίου 2007
Αμφιθέατρο ΓΣΕΕ
Γιάννης Παναγόπουλος
Πρόεδρος ΓΣΕΕ

Για τα συνδικάτα το περιβάλλον σε όλες τις εκφάνσεις του συνιστά κοινωνικό αγαθό που πρέπει να προστατεύεται, καθώς αποτελεί το υπόβαθρο κάθε αναπτυξιακής διαδικασίας και κοινωνικής ευημερίας αλλά και το οικολογικό απόθεμα της χώρας, η διατήρηση του οποίου αποτελεί υποχρέωση της παρούσας γενιάς έναντι των επομένων.

Οι υπέρμαχοι της αναθεώρησης του ’ρθρου 24 του Συντάγματος ισχυρίζονται ότι αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την ανάπτυξη του τόπου. Πρόκειται για αυθαίρετη προσέγγιση καθώς η συνταγματική κατοχύρωση της προστασίας του περιβάλλοντος δεν έρχεται σε σύγκρουση με την αναπτυξιακή διαδικασία.

Απεναντίας υπάρχει σημαντικό διακύβευμα από ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24, καθώς αυτή θα οδηγήσει:

1. Στο διαχωρισμό των δασικών εκτάσεων από τα δάση, γεγονός που σημαίνει έμμεση κατάργηση της προστασίας και του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου στις δασικές εκτάσεις.

Οι εκτάσεις αυτές ανέρχονται σύμφωνα με εκτιμήσεις στα 40-45.000.000 στρέμματα περίπου σύμφωνα με την απογραφή του 1992 και προστατεύονται ως εδάφη δασικού χαρακτήρα, διότι στην πλειονότητά τους είναι θαμνώδη και υποβαθμισμένα δάση.

Πέραν των σοβαρών επιπτώσεων που θα υπάρξουν στο περιβαλλοντικό ισοζύγιο της χώρας από τον αποχαρακτηρισμό όλων των παραπάνω εκτάσεων, μια τέτοια ρύθμιση θα επιφέρει και την απώλεια δημόσιας περιουσίας, αφού ο δασικός χαρακτήρας αυτών των εκτάσεων αποτελεί το βασικότερο εργαλείο για την στοιχειοθέτηση του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου.

2. Στη νομιμοποίηση όλων των αυθαιρεσιών και καταπατήσεων σε βάρος των δασών μέχρι το 1975, αφού η οριοθέτηση των δασών και των δασικών εκτάσεων θα γίνει με βάση την κατάσταση (σύμφωνα με αεροφωτογραφίες) του 1975. Τίθεται ως χρονικό όριο το 1975, ότι δηλαδή ήταν δάσος το 1975 εμπίπτει στην προστασία του δάσους και των δασικών εκτάσεων, ενώ ό,τι ήταν πριν εκφεύγει της προστασίας.

Αυτό μπορεί να έχει και κάποια λογική, με την έννοια ότι είναι δύσκολο να ανατραπούν διαμορφωμένες καταστάσεις. Υπάρχουν καταστάσεις που δημιουργήθηκαν προ του 1975, αλλά δημιουργήθηκαν νομίμως, διότι μια δασική περιοχή εντάχθηκε στο Σχέδιο πόλεως και πράγματι, είναι λογικό, τώρα δεν μπορείς να εξετάσεις το σχέδιο πόλεως του 1972, που κακώς είχε εντάξει μια δασική περιοχή.

Αυτό όμως μπορεί να αντιμετωπισθεί με νόμο που θα μπορούσε να περάσει η Βουλή. Η δια του Συντάγματος όμως συλλήβδην νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών προ του 1975 μειώνει το κύρος και αυτού του Συνταγματικού Χάρτη της χώρας.

3. Αίρεται η διαδικασία της αναδάσωσης δημοσίων και ιδιωτικών εκτάσεων που έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες σύμφωνα με το άρθρο 117 του Συντάγματος.

Επισημαίνουμε ότι το άρθρο 24 ως έχει σήμερα, δεν αποτελεί εμπόδιο για τον Χωροταξικό Σχεδιασμό, καθώς επιτρέπει και στις δημόσιες και τις ιδιωτικές εκτάσεις να αλλάζουν προορισμό, εάν το δημόσιο συμφέρον επιβάλλει κάποια άλλη χρήση, που μπορεί να είναι αγροτική και κάποια άλλη χρήση δημοσίου συμφέροντος. Διεξόδους δηλαδή δίδει και το σημερινό Σύνταγμα.

Απεναντίας, πρόβλημα και εμπόδιο γαι την βιώσιμη ανάπτυξη στη χώρα μας αποτελεί η χρόνια έλλεψη βασικών εργαλείων για την άσκηση περιβαλλοντιής πολιτικής, όπως η έλλειψη Χωροταξικού Σχεδιασμού σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του Κτηματολογίου και την ανυπαρξία Δασολογίου, η δημιουργία των οποίων αποτελεί συνταγματική επιταγή (’ρθρο 24) και αντιχτοίχως αρμοδιότητα και υποχρέωση του κράτους.

Στη βάση των πιο πάνω ζητούμε:
 Να μην αναθεωρηθεί το ‘Αρθρο 24 του Συντάγματος.
 Την ολοκλήρωση του Χωροταξικού Σχεδιασμού, του Κτηματολογίου και του Δασολογίου.
 Την βελτίωση της εφαρμογής της περιβαλλοντικής νομοθεσίας με παράλληλη διαμόρφωση των αναγκαίων προς τον σκοπό αυτό προϋποθέσεων.

Νικόλαος Δ. Μπόκαρης
Δασολόγος – Περιβαλλοντολόγος
Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Δασολόγων Δ.Υ

Ο αδικητής, ο εγκληματίας είναι ένοχος μία φορά. Αυτός που τον παρακινεί και τον ευκολύνει στο έγκλημα, είναι δύο φορές ένοχος. Αλλ΄ αυτός που νομιμοποιεί το έγκλημα είναι ένοχος πολλαπλά Ο πρώτος κακουργεί από πάθος ή από συμφέρον-ο δεύτερος τον προτρέπει από δολιότητα –ο τρίτος αθωώνει την ανομία από ιδιοτέλεια, περιβάλλοντας την με τα άμφια του δικαίου και έτσι, εγκληματεί όχι εναντίον ενός ή μερικών ατόμων αλλά εναντίον της κοινωνίας ολόκληρης , μια και την διαφθείρει, παρουσιάζοντας « το άσκημο σαν ωραίο» το ανόσιο σαν όσιο…
Αυτούς τους τελευταίους ρόλους παίζει από καιρό το κράτος μας, ιδιαίτερα στην πολιτική του για τα δάση. Αδρανεί στην καταστροφή τους ανέχεται τις καταπατήσεις τους, αποχαρακτηρίζει ολοένα δασικές εκτάσεις, νομιμοποιεί τις αυθαιρεσίες και τους αφανισμούς…

Κυρίες και κύριοι, μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη για το ίδιο θέμα που συγκεντρωθήκαμε να συζητήσουμε σήμερα. Τα λόγια αυτά αποδίδουν πιστεύω με ακρίβεια τις προθέσεις, φανερές ή κρυφές, των κύκλων που μεθοδεύουν την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος.
Επιτρέψτε μου να αναφερθώ και εγώ στους στόχους και τη λογική της πρότασης αναθεώρησης των σχετικών με το περιβάλλον διατάξεων του Συντάγματος.
Οι προστατευτικές για το περιβάλλον διατάξεις θεσπίστηκαν κατά καινοφανή και πρωτοποριακό τρόπο στο Σύνταγμα του 1975, λόγω ακριβώς της κοινωνικής ανάγκης να μειωθούν οι επιβλαβείς για το περιβάλλον επιπτώσεις που προέρχονται από τη βιομηχανική και την τουριστική ανάπτυξη. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι διατάξεις αυτές πρέπει να έχουν ουσία και περιεχόμενο.
Είναι σαφές ότι όχι μόνο οι στόχοι αυτοί απέχουν από την πρόθεση του σημερινού νομοθέτη, αλλά κινούνται σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση.
Η Ένωσή μας, από την πρώτη στιγμή που κοινοποιήθηκε η πρόθεση αναθεώρησης, τοποθετήθηκε με ανακοινώσεις και επιστολές στις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής κατά της νέας αναθεώρησης, που όπως προαναφέρθηκε ήρθε πέντε μόλις χρόνια μετά την αναθεώρηση του έτους 2001.
Στόχος της πρότασης της Νέας Δημοκρατίας είναι σήμερα η διάκριση μεταξύ δασών και δασικών εκτάσεων, η υπαγωγή των δασικών εκτάσεων, με βάση την αρχή της αναλογίας, κατά περιοριστικό τρόπο, στην ίδια ρύθμιση, με τις περιπτώσεις χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού της Χώρας που προβλέπονται στην παρ. 2 του άρθρου 24, ώστε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις να θεωρείται δεδομένη η συνδρομή δημόσιου συμφέροντος και να επιτρέπεται η μεταβολή του προορισμού των δασικών εκτάσεων με την ταυτόχρονη διασφάλιση όρων καλύτερης διαβίωσης.
Με βάση τα παραπάνω η πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 24 είναι ψευδεπίγραφη διότι ουσιαστικά το περιεχόμενο της αναιρεί τη μέχρι σήμερα αντίληψη για τη δασοπροστασία και πολύ περισσότερο στρέφεται κατά της πάγιας νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Στην κατατεθείσα πρόταση, προβάλλεται ο κοινά αποδεκτός στόχος της αποτελεσματικής προστασίας του περιβάλλοντος, χωρίς να συνδέεται στην πραγματικότητα ο στόχος αυτός με δεδομένα που αναθεωρούμενα θα τον βελτιώσουν.
Οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε ότι και η χρησιμοποιούμενη επιχειρηματολογία για την αναθεώρηση και η αναφορά (με ιδιαίτερα προσεγμένο επικοινωνιακό τρόπο) στην ανάγκη επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων και αναπότρεπτων καταστάσεων έχει επίσης σχετικό νόημα και σημασία .
Ένα δεύτερο σημείο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι η προσπάθεια να συνδεθεί η χρήση των δασών και των δασικών εκτάσεων (κυρίως), με τον αντίστοιχο ¨χωροταξικό σχεδιασμό¨ Όμως τα δασικά οικοσυστήματα αποτελούν με την περιβαλλοντική και οικονομική σημασία τους (ως φυσικοί ανανεώσιμοι πόροι), αυτούσια στοιχεία του χωροταξικού σχεδιασμού και δεν υπόκεινται σε κρίση η προστασία και η σημασία τους, ως ύψιστη κοινωνική προτεραιότητα.
Η Προστασία του Περιβάλλοντος, που προβάλλεται στις δηλώσεις σαν επιζητούμενο στοιχείο, είναι συνδεδεμένη με την αειφόρο ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων αλλά όχι με την εξυπηρέτηση των κάθε λογής συμφερόντων στο όνομα της ¨ανάπτυξης¨.
Μοναδικό κριτήριο για τα προαναφερόμενα αποτελεί η επιστήμη της δασικής οικολογίας και όχι η εκάστοτε πρόθεση του νομοθέτη ή το πελατειακό αξιακό σύστημα .
Για τους δασολόγους η σημασία των δασικών οικοσυστημάτων είναι ίδια είτε μιλάμε για δάση είτε για δασικές εκτάσεις. Αποτελούν και οι δύο αυτές μορφές διαδοχικά στάδια της εξελικτικής κλίμακας των ειδών και η σημερινή τους μορφή οφείλεται κυρίως σε ανθρωπογενείς επιδράσεις (πυρκαγιές, βόσκηση κλπ). Η συνεισφορά τους στο περιβαλλοντικό ισοζύγιο είναι ισοβαρής . Η συγκράτηση των εδαφών, η ρύθμιση της επιφανειακής απορροής των υδάτων και η αποφυγή πλημυρικών φαινόμενων, η συνεισφορά στον κύκλο διοξειδίου του άνθρακα και του οξυγόνου, η ποιότητα ζωής των κατοίκων είναι στοιχεία που έχουν άμεση σχέση με την υποχρέωση προστασίας τους. Έχουμε σήμερα τη βεβαιότητα ότι τα στοιχεία αυτά δεν λήφθηκαν υπόψη από τους εισηγητές της πρότασης.
Τα προαναφερόμενα, είναι δεδομένα που επιβάλλουν τη σταθερότητα των διατάξεων του Συντάγματος για το περιβάλλον και ασφαλώς προϋποθέτουν χρόνο προκειμένου να αξιολογηθεί ουσιαστικά από την Πολιτεία, η ανάγκη για την θεσμική παρέμβαση σε αυτό το επίπεδο.
Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή την τροποποίηση του άρθρου 117 παρ.3 πρέπει να σημειωθούν τα εξής:
Ο Συντακτικός νομοθέτης του 1975 συμπεριέλαβε στη διατύπωση αυτής της διάταξης τους παρωχημένους χρόνους των ρημάτων ¨καταστρέφω¨ και ¨αποψιλώνω¨ δηλαδή τις λέξεις ¨καταστραφείσαι¨ και ¨αποψιλωθείσαι¨ διότι προφανώς ηθέλησε να επανεξετάσει και τυχόν παράνομες καταστροφές των δασών και δασικών εκτάσεων κατά την περίοδο της επταετίας.
(Αυτό μπορεί να προκύψει από τα πρακτικά των σχετικών συζητήσεων αλλά και από τη διατύπωση αυτού του άρθρου 24 παρ.1 σύμφωνα με την οποία η προστασία των δασών και των εν γένει δασικών εκτάσεων κάμπτεται όταν προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη χρήση, που επιβάλλεται για λόγους δημοσίου συμφέροντος.)
Σε ότι αφορά τη διατυπωθείσα πρόθεση για την αναθεώρηση του άρθρου 117 και για την οικονομία της συζήτησης, πρέπει να σημειώσουμε τα εξής :
– Δεν είναι δυνατή ούτε σήμερα η απάλειψη των παρελθοντικών χρόνων, διότι ήδη από το σύνταγμα του 1975 (που χρησιμοποιείται ως χρονική αναφορά στην πρόταση αναθεώρησης) έχουν περάσει 30 και πλέον χρόνια και συνεπώς η περιγραφή καταστάσεων που μεσολάβησαν αναγκαστικά απαιτεί παρελθοντικό χρόνο.
Συνεπώς για να αποφύγουμε αυθαίρετες ενέργειες της διοίκησης αλλά και για να έχουμε την ενιαία αντιμετώπιση των πολιτών από την πολιτεία θα πρέπει κατά την αναδρομική εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης να ορίζεται, τόσο ο χρόνος μέχρι τον οποίο θα φθάνει η έρευνα όσο και το αντικειμενικό μέσο από το οποίο θα αντλούνται τα σχετικά στοιχεία.
Όμως στην προκείμενη περίπτωση σημειώνεται ότι:
– Οι προ του 1975 αεροφωτογραφίες που καλύπτουν ολόκληρη τη χώρα είναι οι λήψεις των ετών 1945 και 1960 . Μεταγενέστερες λήψεις είναι η σειρά που άρχισε το 1963 και ολοκληρώθηκε το 1977 η οποία πέραν του ότι δεν αναφέρεται στην ίδια χρονολογία, δεν περιλαμβάνει και τα διαμερίσματα της Ηπείρου, της Μακεδονίας και των Κυκλάδων.
– Η πρόταση αντιμετωπίζει το δάσος ως μια βιολογική σταθερά μη εξαρτώμενη από το χρόνο, δηλαδή παγωμένη και απογυμνωμένη από τη δυναμική του παράγοντα χρόνου.
– Η πρόταση αποχαρακτηρίζει και νομιμοποιεί στην ουσία όσες εκτάσεις είχαν παράνομα αλλάξει χρήση πριν από την παραπάνω ημερομηνία και αυτό το κάνει όχι με διάταξη της κοινής νομοθεσίας αλλά με αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη.
Η εισαγωγή χρονικού ορίου απόδειξης του δασικού χαρακτήρα θα δημιουργήσει δυσχέρειες και θα εγείρει ζητήματα άνισης μεταχείρισης ή και ανασφάλειας δικαίου σε σχέση με το δασολόγιο .
Τέλος σε ότι αφορά τις αναδασώσεις η πρόταση τροποποίησης του άρθρου 117 παρ.3 θα προκαλέσει αλλοίωση του περιεχομένου του ισχύοντος άρθρου 117 παρ.3 διότι μετατοπίζεται το χρονικό σημείο εφαρμογής, αναγνωρίζοντας και νομιμοποιώντας πραγματικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν παράνομα
Αυτό σε συνδυασμό με το χρονικό όριο (11 Ιουνίου του έτους 1975) που τίθεται για την οριοθέτηση των δασών θα προκαλέσει σημαντικές επιπτώσεις στα δικαιώματα του δημοσίου κυρίως σε ότι αφορά τις δημόσιες δασικές εκτάσεις που καταπατήθηκαν από το έτος 1945 μέχρι το έτος 1975.
’μεση συνέπεια θα είναι:
• Η άρση αποφάσεων αναδάσωσης που είχαν εκδοθεί μετά την καταστροφή δημόσιων και ιδιωτικών εκτάσεων κατά το ανωτέρω χρονικό διάστημα.
• Η κατάργηση Πρωτοκόλλων Διοικητικής Αποβολής που έχουν επικυρωθεί με δικαστικές αποφάσεις.
• Η κατάργηση δικών με αντικείμενο την κυριότητα δασικών εκτάσεων.

Επίσης με την διάκριση των δασών από τις δασικές εκτάσεις θα υπάρξει αλλοίωση στο βαθμό προστασίας που έχουν οι δύο αυτές κατηγορίες από την Πολιτεία. Η διάκριση αυτή μπορεί να φθάσει μέχρι την κατάργηση του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου και στο απαράγραπτο των δικαιωμάτων του δημοσίου στις εκτάσεις αυτές. Το μέγεθος των εκτάσεων αυτών ανέρχεται από 30 μέχρι 50 εκατομμύρια στρέμματα .

Τέλος είναι αξιοσημείωτη η αλλαγή που μπορεί να προκληθεί στον ιδιοκτησιακό χάρτη όλης της χώρας, δεδομένου ότι συναπτόμενα συμβόλαια που σήμερα είναι ανίσχυρα λόγω του ότι αφορούν δασικές εκτάσεις (κατά τεκμήριο δημόσιες) θα αποκτήσουν νομιμότητα δεδομένου ότι η μη ύπαρξη κτηματολογίου θα αποστερήσει από το δημόσιο τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τα δικαιώματα κυριότητος επί των εκτάσεων αυτών.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.
Τα δασικά οικοσυστήματα αποτελούν πράγματι ¨κοινό αγαθό¨ με την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική σημασία και αξία τους. Η αντίστοιχη πολιτική για την προστασία τους όμως διακρίνεται από μία αμφιθυμία, η οποία αποτυπώνεται ανάγλυφα τόσο σε επίπεδο κοινής νομοθεσίας όσο και στο επίπεδο του Συντάγματος με αφορμή την πρόταση αναθεώρησης . Αιτία κατά την άποψή μας είναι ο χαρακτήρας του αγαθού ¨δάσος¨ ως φυσικού πόρου με πολυλειτουργικό ρόλο και ταυτόχρονα ως οικονομικού αγαθού που συνδέεται με την οικονομική αξία της γης.
Η Ένωση δασολόγων διαχρονικά έχει καταγγείλει την έλλειψη οράματος για τη δασοπροστασία, τις αποσπασματικές νομοθετικές πρωτοβουλίες στις οποίες κυριαρχούν οι τροποποιήσεις της κοινής νομοθεσίας, χωρίς καμία κωδικοποίηση και η δημιουργία ενός οικοδομήματος εξαιρετικά σύνθετου, δυσανάγνωστου και τελικά δυσχερούς στην εφαρμογή του.
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η πρόταση για την αναθεώρηση του συνταγματικού πλαισίου για τη δασοπροστασία η οποία επιδιώκει τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του δάσους και της δασικής έκτασης, θέτοντας νέα χρονικά όρια ως προς την απόδειξη του χαρακτήρα τους και αφετέρου να στοιχειοθετήσει ως νόμιμο λόγο δημόσιου συμφέροντος για τη μεταβολή του προορισμού των δασικών εκτάσεων, τις περιπτώσεις χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού.
Οι προτάσεις αυτές μας δημιουργούν έντονο προβληματισμό και μας παραπέμπουν σε ερωτήματα σχετικά με την πρόθεση αλλοίωσης της βούλησης του συντακτικού νομοθέτη του 1975 αλλά και του 2001 , αφού έρχονται σε αντίθεση με την πάγια σχετική νομολογία.
Με βάση τα προαναφερόμενα θεωρούμε ότι, η διατύπωση της σχετικής με τα δάση και τις εν γένει δασικές εκτάσεις, παραγράφου 1 του άρθρου 24 του αναθεωρημένου το 2001 συντάγματος, είναι πλήρης και δεν απαιτείται νέα αναθεώρησή της.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
(ΠΑΝΔΟΙΚΟ)
Ανθίμου Γαζή 216, ΤΚ 38222, ΒΟΛΟΣ, τηλ-φαξ: 24210-20.620, email: info@pandoiko.gr

Συγκέντρωση
«Οι Συνταγματικές αλλαγές κατά του φυσικού περιβάλλοντος»
Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007, κτίριο ΓΣΕΕ

Κώστας Βολιώτης
Μέλος Επταμελούς Γραμματείας ΠΑΝΔΟΙΚΟ
Σε λιγότερο από πέντε χρόνια, από την προηγούμενη τροποποίηση του Συντάγματος, βρισκόμαστε πάλι σε διαδικασία αλλαγής του. Είναι προφανές ότι οι σχεδιασμοί που γίνονται δεν περιλαμβάνουν την παραπέρα προστασία του περιβάλλοντος, αλλά την προσπάθεια υποβάθμισής του. Κυνικά ο Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, δήλωσε προ καιρού, ότι: «πρέπει να δοθεί χώρος στις επενδύσεις και να βρούμε τα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί η προστασία του περιβάλλοντος»! Αναμφισβήτητα επομένως ομολογείται και επιδιώκεται η ακύρωση της συνταγματικής προστασίας του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα των δασών. Η προηγούμενη αντίστοιχη προσπάθεια αποτράπηκε, την τελευταία στιγμή, χάρη στις γενικευμένες αντιδράσεις και τον αγώνα των οικολογικών οργανώσεων και πολλών ευαισθητοποιημένων πολιτών. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους Υπουργούς Γεωργίας της παρούσας Κυβέρνησης να προωθήσουν Αποφάσεις, ευθέως αντισυνταγματικές, για «αξιοποίηση» των δασών, οι οποίες γενικά δεν εφαρμόστηκαν, απλά και μόνο επειδή οι ίδιοι οι Δασάρχες αρνήθηκαν να τις εφαρμόσουν, ως αντισυνταγματικές. Βρισκόμαστε λοιπόν ξανά μπροστά σε μια απειλή για το περιβάλλον και ιδιαίτερα για τα δάση. Εκτός από τα δάση βέβαια, στόχος είναι και το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο επίσης στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια καταστροφής του περιβάλλοντος.
Τα συμφέροντα που «επηρεάζουν πολιτικές και πολιτικούς», έχουν μετατρέψει τις πόλεις μας σε αβίωτες και έχουν καταστρέψει πολλά από τα δάση που υπήρχαν κάποτε στην Αττική και σε άλλες περιοχές της χώρας. Οι πυρκαγιές που επίσης καταστρέφουν κάθε χρόνο δάση και δασικές εκτάσεις, σε πολλές περιπτώσεις, οφείλονται σε προσπάθειες οικοπεδοφάγων να οικειοποιηθούν κρατική γη. Όταν λοιπόν ο Πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής δηλώνει ότι με την επικείμενη συνταγματική αλλαγή ως βάση θα λαμβάνονται οι αεροφωτογραφίες για τα δάση του 1975 και όχι του 1945, όπως μέχρι τώρα, τι άλλο είναι αυτό, παρά επιβράβευση των καταπατητών και οικοπεδοφάγων;
Θέλουμε να επισημάνουμε ότι, εάν οι προς αναθεώρηση διατάξεις θα έχουν πλειοψηφία 180 Βουλευτών, τότε το περιεχόμενο της αναθεώρησης θα προσδιοριστεί από την επόμενη κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Θα ψηφιστεί δηλαδή να αναθεωρηθούν κάποιες διατάξεις εν αγνοία του περιεχομένου που θα έχουν αυτές οι διατάξεις και εκχωρείται εν λευκώ η εξουσία στην πλειοψηφία της επόμενης Βουλής να καθορίσει το περιεχόμενο!
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τα οποία συναντηθήκαμε, δήλωσαν όλα ότι δε θα συναινέσουν, κατά κανένα τρόπο, στην τροποποίηση του άρθρου 24 και των συναφών άρθρων προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Βρισκόμαστε σε μία εποχή που η αξία των δασών είναι γνωστή σε όλους τους ανθρώπους. Είμαστε γνώστες των επιπτώσεων που έχει, σε παγκόσμιο επίπεδο, η κακοποίηση των δασών στον Αμαζόνιο και την Κεντρική Αφρική. Έχουμε ξαναζήσει τις προσπάθειες προηγούμενων κυβερνήσεων να στερήσουν από τον τόπο μας το πολυτιμότατο αυτό αγαθό. Έχουμε δώσει δείγματα γραφής ότι ξέρουμε να αντιστεκόμαστε για να υπερασπίσουμε το οξυγόνο της ζωής μας και την ανάσα των παιδιών μας.
Είναι νωπή ακόμα η έκθεση Στερν, που συντάχθηκε κατά παραγγελία της Βρετανικής Κυβέρνησης και σύμφωνα με την οποία «μπορεί να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση «καταστροφικής έκτασης», που το κόστος της μπορεί να φτάσει τα 5,5 τρισ. ΕΥΡΩ»! Και εμείς τι κάνουμε; Απεργαζόμαστε την καταστροφή των δασών χρησιμοποιώντας διάφορες εξωραϊστικές εκφράσεις.
Σε όλη την Ελλάδα γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες εκτεταμένης παράνομης δόμησης, που οι εκάστοτε κυβερνήσεις νομιμοποιούν, δήθεν για τελευταία φορά. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται… Όσοι νομίζουν όμως ότι οι οικολογικές οργανώσεις θα μείνουν αδρανείς πλανώνται. Και αυτή τη φορά θα αντιδράσουν.
Είμαστε βέβαιοι ότι και τώρα, όπως και πάντα, τα νήματα κινούν τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τις επιδιωκόμενες μεταβολές της Συνταγματικής τάξης. Συμφέροντα που βρίσκονται ακόμα και στις παρυφές της πολιτικής εξουσίας.
Δε δεχόμαστε σε καμία περίπτωση και με καμία διατύπωση αλλαγή των άρθρων 24, 117 και 100 του Συντάγματος.
Κάθε παράλληλη κίνηση και αντίσταση στην επιδιωκόμενη ανατροπή της Συνταγματικής προστασίας των δασών είναι σε θετική κατεύθυνση.
Κε Καραμανλή,
Ακούστε τη φωνή των 120 και πλέον οικολογικών οργανώσεων και των κοινωνικών φορέων. Για πρώτη φορά βρίσκονται στο ίδιο μετερίζι οι οικολογικές οργανώσεις, η ΚΕΔΚΕ, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΤΕΕ, η ΠΕΔΔΥ, η ΠΑΣΕΓΕΣ, η ΟΤΟΕ, η ΟΛΜΕ, και τόσοι άλλοι έγκριτοι φορείς με αγωνιστικές περγαμηνές.
Κε Καραμανλή,
Αφήστε ήσυχο το άρθρο 24, το άρθρο 117 και το άρθρο 100. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε εμείς, ούτε τα δάση από «προστάτες».
Κύριοι καταπατητές, οικοπεδοφάγοι και συνοδοιπόροι πολιτικοί: Να είστε βέβαιοι ότι δε θα μείνετε ανενόχλητοι στα καταστροφικά σας σχέδια. Σχέδια που αποβλέπουν σε εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων.
Δηλώνουμε εκφράζοντας, πιστεύουμε, το σύνολο του οικολογικού κινήματος στην Ελλάδα, ότι και αυτή τη φορά «οι Μήδοι δε θα διαβούν».
Ραντεβού την Τετάρτη στις 10 το πρωί έξω από τη Βουλή.

Μεγάλη Συγκέντρωση Φορέων και Πολιτών
Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007, ώρα 7 μ.μ.
Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας
(αμφιθέατρο ΓΣΕΕ, Πατησίων 69 & Αινιάνος, 4ος όρ.)
θέμα: «Οι Συνταγματικές Αλλαγές κατά του Φυσικού Περιβάλλοντος»

ΙΩΣΗΦ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Καθηγητής Πολεοδομίας-Χωροταξίας Ε.Μ.Π.

Η σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, σε ότι έχει σχέση με την προστασία και εξασφάλιση του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, δηλαδή του άρθρου 24, δεν φαίνεται να δίνει πειστικές απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα που ο Αριστοτέλης και αργότερα κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους ο Κουιντιλιανός έχουν θέσει για να ελέγξουν την ορθότητα κάθε ανθρώπινης ατομικής ή ομαδικής δράσης.
Τι, γιατί, ποιος, πού, πότε, πώς, πόσο, για ποιον.
Αντίθετα, τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται όχι μόνον δεν πείθουν αλλά προκαλούν εύλογα υποψίες και φόβους, τόσο για τα κίνητρα, όσο και για τα αποτελέσματά τους. Η Ελλάδα, έχουμε συνηθίσει να δεχόμαστε ότι είναι μια χώρα όχι πλούσια. Η κατάταξή της σ’ ένα πίνακα διαβάθμισης, με τα σύγχρονα οικονομικά κριτήρια αναπτυγμένων χωρών, ασφαλώς δεν την τοποθετεί σε κάποια περίοπτη θέση. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο αν κάποια στιγμή επιδιωχθεί μια ιεράρχηση (με την πραγματική σημασία του όρου) με κριτήρια ποιότητες και αξίες που μια χώρα διαθέτει και αξιοποιεί (θα ήταν υπερβολή να τονίσω και εδώ την ανάγκη της κυριολεκτικής ερμηνείας του όρου «αξιοποιεί»).
Η Χώρα μας, ως τόπος, διαθέτει ένα από τα ευνοϊκότερα και πλέον ενδιαφέροντα περιβάλλοντα του πλανήτη και μια μοναδική, παγκόσμιας εμβέλειας, πολιτιστική κληρονομιά. Χώρα πρότυπο, δηλαδή όπως τονίζει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο, μήτρα δημιουργίας, που έχει αναπτύξει μοναδικό διαχρονικό λόγο με τον οποίο έχει εκθρέψει τη λογική σκέψη όλου του ανθρώπινου γένους, και παγκόσμιας εμβέλειας μύθο, που έχει τροφοδοτήσει τις καλλιτεχνικές και γενικότερα ψυχικές εκφράσεις σε όλη την ανθρωπότητα. Αυτή η φυσική και πολιτιστική κληρονομιά συνδέεται άρρηκτα και δεν διαχωρίζεται. Όλοι οι ελληνικοί τόποι βρίθουν μυθολογικών, ιστορικών, πολιτιστικών και άλλων θησαυρών, και το γεγονός ότι εμείς οι νεοέλληνες έχουμε το δικαίωμα διαχείρισής τους, θα πρέπει να μας καθιστά ιδιαίτερα προσεκτικούς για τις ευθύνες που μας επιβάλει μια τέτοια κληρονομιά. Ευθύνες που έχουν να κάνουν με όλο τον κόσμο και με όλες τις γενεές. Κι όμως, η ανοησία, η αλαζονεία και η απληστία, μας οδηγούν σε συμπεριφορές όχι απλά ανάρμοστες και επιβλαβείς αλλά υβριστικές απέναντι σ’ αυτά τα θεία δώρα. Η ύβρις, στην κλασική ελληνική ηθική και θρησκευτική σκέψη, είναι αποτέλεσμα της αλαζονείας, η οποία υποδηλώνει ασέβεια και περιφρόνηση του μέτρου και των ορίων που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις, στα πλαίσια της τάξης του σύμπαντος. Ο υβριστής διαταράσσοντας την τάξη του σύμπαντος, όμως, προκαλεί την μήνιν των θεών η οποία επιφέρει αναπόφευκτα την τιμωρία και την συντριβή του.
Δεν έχουμε το δικαίωμα, ούτε οι ιθύνοντες και λαμβάνοντες τις αποφάσεις, ούτε κανένας από εμάς όλους, να συμπεριφερόμαστε υβριστικά σ’ αυτή τη θεία νομοτέλεια, που εκδιπλώνεται και εμφανίζεται ως ελλαδικός χώρος, ως ιδεώδης τόπος για τη γέννηση ιδεών, όπως σοφά αναφέρει στους «Διαλόγους σε Μοναστήρι» ο αείμνηστος πρόεδρος της δημοκρατίας Κ. Τσάτσος, ως τόπος επίσης της πιο διαδεδομένης και ολοκληρωμένης μυθοπλασίας.
Η έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού στη χώρα μας, η διατήρηση άναρχων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων, σε ότι αφορά την χωροθέτηση λειτουργιών και κελυφών στον χώρο, η διατήρηση του μοναδικού, στα ευρωπαϊκά τουλάχιστον δεδομένα, καθεστώτος μιας καταχρηστικής εκτός σχεδίου δόμησης, αποτελέσματα όλα αυτά μιας πολιτικής ατολμίας και μιας έλλειψης, λόγω κακής παιδείας, σεβασμού του ίδιου μας του τόπου, έχουν οδηγήσει σε καταστάσεις όλο και δυσκολότερα αναστρέψιμες. Και αν οι θεοί τιμώρησαν τον Ξέρξη γιατί εξέλαβαν ως ύβριν, θνητός αυτός να θελήσει με την αλαζονεία του να μετατρέψει την θάλασσα του Ελλήσποντου σε στεριά, ποια τιμωρία φυλάσσεται σ’ εμάς που μετατρέψαμε την Ελευσίνα και την ακαδημία του Πλάτωνα σε υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές και σε σκουπιδότοπους, τους αγρούς, τα δάση και τα βουνά σε αγροτεμάχια και οικόπεδα; Πώς θα αποφύγουμε την τιμωρία της Νέμεσης και της ’της, που ανατρέψαμε την ιεράρχηση του ιερού, του κοινού και του ιδίου και τοποθετούμε το ιδιωτικό συμφέρον πάνω από το κοινό ενώ έχουμε απεμπολήσει κάθε έννοια που συνδέει τον χώρο με το ιερό. Τα δάση για τους έλληνες ήταν πάντα ιερά, ήταν πάντα κατοικία θεών, ημίθεων, ηρώων και δημιουργικών πνευμάτων. Μούσες, νύμφες, κένταυροι εκεί είχαν πάντα τα καταφύγιά τους. Τα ποτάμια το ίδιο. Γι αυτό και πάντα εθεωρούντο τόποι ιεροί και κοινόχρηστοι, όχι ιδιωτικοί. Ίσως θεωρηθεί ότι το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος υπερβάλλει. Ότι οι άνθρωποι που το απαρτίζουν διέπονται από φανατισμό και μια έντονη περιβαλλοντική μισαλλοδοξία. Όμως αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως όσο πιο μεγάλη γνώση και εμπειρία υπάρχει γύρω από ένα θέμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωση των ευθυνών και τόσο πιο έντονη είναι η αντίδραση για την ανάσχεση των καταστροφικών κινδύνων που επικρέμονται. Μακάρι να είχαμε φτάσει σε ένα επίπεδο περιβαλλοντικής συνειδητοποίησης που να εγγυάται πως η δυνατότητα χωροθέτησης ορισμένων λειτουργιών και η ένταξη δασικών εκτάσεων σε πολεοδομικούς μηχανισμούς θα εξασφάλιζε καλύτερα την προστασία τους από κινδύνους, όπως πυρκαϊές κλπ, και την αειφόρο απόδοσή τους.
Πιστεύω, ότι η προσπάθεια αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Πώς προτρέχουμε όταν ακόμα δεν υπάρχει Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, όταν δεν έχει ολοκληρωθεί η Κτηματογράφηση της Χώρας ώστε να κατοχυρωθούν οι δημόσιες εκτάσεις, όταν δεν υπάρχουν ακόμα ούτε πλήρες δασολόγιο, ούτε τομεακά ή περιφερειακά χωροταξικά σχέδια που θα επέτρεπαν λεπτομερέστερες προσεγγίσεις από αυτές του εθνικού χωροταξικού, πώς ζητούμε απελευθέρωση των δασικών ή άλλων εκτάσεων από την προστασία που τουλάχιστον σήμερα το άρθρο 24 του Συντάγματος τους παρέχει; Οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης και όχι χειροτέρευσης για τη βιωσιμότητα των φυσικών και πολιτιστικών μας πόρων θα πρέπει να συνοδευτεί με δραστήρια και γενναία μέτρα, όπως αυστηρή εφαρμογή των Ζωνών Οικιστικού Ελέγχου (ΖΟΕ), κατάργηση επιτέλους του απαράδεκτου καθεστώτος της εκτός σχεδίου δόμησης με παράλληλη λεπτομερή χωροθέτηση περιοχών δόμησης παραθεριστικής ή δεύτερης κατοικίας, τουριστικών καταλυμάτων και εγκαταστάσεων, βιομηχανικών εγκαταστάσεων, εγκαταστάσεων και εξοπλισμών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, δικτύων επικοινωνιών κ.ά. καθώς και χωροθέτηση αυστηρά προστατευμένων φυσικών εφεδριών (reserves naturelles). Εάν δεν ληφθούν όλα αυτά τα μέτρα, θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια σε πτώχευση, τόσο της φυσικής όσο και της πολιτιστικής μας περιουσίας και δεν θα μπορέσουμε να κληροδοτήσουμε τίποτα στις επόμενες γενεές αφού θα έχουμε κατασπαταλήσει άσκοπα, υποβαθμίσει και καταστρέψει την πολύτιμη κληρονομιά που εμείς κληρονομήσαμε.
Όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα η οποία προβάλλεται ως το κύριο επιχείρημα για τη διάθεση ουσιαστικά προς δόμηση περίπου πενήντα εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικής γης, θα πρέπει να τονιστεί πως αν κάτι έχει η Ελλάδα στο οποίο μπορεί να στηρίξει την ανταγωνιστικότητά της, αυτό είναι το ελληνικό τοπίο που διαθέτει όλες τις προαναφερθείσες ποιότητες. Αν υποβαθμισθεί ο κατ’ εξοχήν ανταγωνιστικός μας αυτός πόρος χάνουμε κάθε δυνατότητα ανταγωνισμού. Σε ότι αφορά το άλλο επιχείρημα, το σχετικό με τις πιέσεις που οι τοπικές αυτοδιοικήσεις ασκούν στην κυβέρνηση, η ίδια η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ), τονίζει ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη αναθεώρησης του άρθρου 24 του συντάγματος, προκειμένου να λυθούν τα θέματα πολεοδόμησης των περιαστικ0ών περιοχών και να καλυφθούν οικιστικές, τουριστικές ή άλλες ανάγκες σε τοπική κλίμακα. Η έρευνα του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει ήδη προτείνει λύσεις ουσιαστικές και εφικτές προς αυτή την κατεύθυνση.
Εάν κρινόταν ότι μια τροποποίηση στο σύνταγμά μας θα ήταν απαραίτητη σε ότι αφορά στο περιβάλλον, τότε αυτή θα έπρεπε να προσανατολίζεται αυστηρά στην απαγόρευση κάθε δόμησης, σε οποιοδήποτε σημείο του ελληνικού χώρου, εκτός από τις επιλεγμένες, χωροθετημένες και λεπτομερώς μελετημένες προς τούτο, δομήσιμες περιοχές.

Ψήφισμα
Της λαϊκής συγκέντρωσης που έγινε στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ
την 15η Ιανουαρίου 2007 και ώρα 7μ.μ.
Με πρωτοβουλία των οργανώσεων:
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ (ΠΑΝΔΟΙΚΟ)
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΚΕΔΚΕ, ΤΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΠΕΔΔΥ, ΟΤΟΕ,
ΟΛΜΕ, ΙΝΚΑ/Γεν. Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος,
Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά, Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων
και άλλων που συμπαρατάσσονται με συλλογικές και ατομικές δηλώσεις

Οι Οικολογικές και Κοινωνικές Οργανώσεις που πήραν μέρος στη Μεγάλη Συγκέντρωση στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ την 15η Ιανουαρίου 2007, αφού άκουσαν τις εισηγήσεις των αρμοδίων επιστημόνων για τις κυβερνητικές προτάσεις προς αναθεώρηση των άρθρων 24, 117 και 100 του Συντάγματος,
Διαπιστώνουν
Ότι οι προτάσεις αυτές θέτουν σε άμεσο και σοβαρό κίνδυνο την δημόσια και ιδιωτική δασική κτήση από τον σχεδιαζόμενο αποχαρακτηρισμό και την συνακόλουθη προσβολή, ιδιωτικοποίηση και καταστροφή πολλών εκατομμυρίων στρεμμάτων της Ελληνικής δημοσίας δασικής κτήσεως. Όλα αυτά θα διαταράξουν σοβαρά την οικολογική ισορροπία στην Χώρα μας και θα την εκθέσουν στον κίνδυνο της ερημοποίησης που έχει ήδη αρχίσει.
Διακηρύσσουν
1. ότι κανένα ιδιωτικό, οικονομικό ή πολιτικό συμφέρον δεν είναι σήμερα ανώτερο από το εθνικό συμφέρον της διαφυλάξεως των δασών και δασικών εκτάσεων,
2. ότι το εθνικό αυτό συμφέρον προστατεύεται ήδη ικανοποιητικά από το Διεθνές Δίκαιο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τα άρθρα 24, 100 και 117 του Συντάγματος και την παγία νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας,
3. ότι η Κυβέρνηση και η Βουλή οφείλουν να απόσχουν εντελώς από κάθε απόπειρα και για οποιοδήποτε λόγο αναθεωρήσεως των άρθρων 24, 100 και 117,
4. ότι η αληθινή προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων δεν είναι η μείωση και ο αποχαρακτηρισμός τους, αλλά ο σεβασμός και η πιστή εφαρμογή της νομολογίας του ΣτΕ, ιδίως δε η κατάρτιση Δασολογίου, την οποίαν έχει το Δικαστήριο τούτο διατάξει από του έτους 1996.
5. ότι η Κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα οφείλουν να σεβαστούν την ιστορία, το κύρος και την μεγάλη συνεισφορά του ΣτΕ στην εμπέδωση της εννόμου τάξεως της Χώρας μας και να παύσουν να σχεδιάζουν την αφαίρεση του τελικού ελέγχου της συνταγματικότητος των νόμων από το Δικαστήριον αυτό.
Διαδηλώνουν
1. Την απόφασή τους να αγωνισθούν με κάθε νόμιμο μέσο για να ματαιώσουν την επιβουλή κατά των άρθ. 24, 100 και 117 του Συντάγματος και της Εθνικής Δημοσίας και Ιδιωτικής Δασικής Κτήσεως,
2. Την βούλησή τους να διασώσουν το Ελληνικό Τοπίο, την Μακκία Βλάστηση και την τεράστια βιοποικιλότητα των δασικών εκτάσεων, την δημόσια δασική κτήση και την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε αυτήν.
Καλούν
1. Την Κυβέρνηση να αποσύρει τις προτάσεις αναθεώρησης του άρθρων 24, 100 και 117 του Συντάγματος,
2. Την Επιτροπή Αναθεωρήσεως και την Βουλή να απορρίψουν τις προτάσεις αυτές, εάν δεν αποσυρθούν.

Σκέψεις και ερωτήματα ενόψει της αναθεώρησης του άρθρου 24
Νικ. Ι. Στάμου
Καθηγητής Δασικής Οικονομικής
Τι επιδιώκει και τι μπορεί να επιφέρει η προτεινόμενη νέα αναθεώρηση του άρθρου 24 και της ερμηνευτικής δήλωσής του, σε συνδυασμό με το άρθρο 117;
Κατά την εισηγητική έκθεση, η νέα αναθεώρηση:
• επιδιώκει την άρση των «ανελαστικών παραδοχών» και των «ανεπιεικών λύσεων» και την αντιμετώπιση των «ακραίων καταστάσεων», που δημιούργησε η προηγούμενη αναθεώρηση του 2001,
• διευρύνει την προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων που ήταν τέτοιες την 11.6.1975 και
• συμβάλλει στην βιώσιμη ανάπτυξη.

Εκτιμώ, ότι η συγκεκριμένη πρόταση αναθεώρησης θα έχει τις εξής επιπτώσεις;
1. Οδηγεί σε μία νέα ακραία κατάσταση, την νομιμοποίηση δηλαδή όλων των αυθαίρετων μεταβολών των δασών και δασικών εκτάσεων και των σχετικών παρανομιών και που επήλθαν την περίοδο 1940-1975. Πόσο ακραία άβολα θα νοιώσουν οι νόμιμοι πολίτες από τη ρύθμιση αυτή; Και πόσο ακραία μαθήματα εκπαίδευσης σε μη νόμιμη συμπεριφορά διαρκείας, θα λάβουν οι νέοι, με την καλλιέργεια σ΄ αυτούς της πεποίθησης και των προσδοκιών νομιμοποίησης μιας νέας αρπαγής και ατομικοποίησης του κοινού περιβαλλοντικού πλούτου, με νέες (μελλοντικά) ακόμη και συνταγματικές και νομοθετικές διαδικασίες και ρυθμίσεις;
2. Συνεπάγεται σφόδρα πιθανές και εκτεταμένες αρνητικές μεταβολές στην έκταση της δασικής γης. Αυτές δεν μπορούν από τώρα να εκτιμηθούν, μια και στην πρόταση αναθεώρησης δεν δίνεται η νέα (αναθεωρημένη) ερμηνευτική δήλωση για τον ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης. Το πνεύμα της εισηγητικής έκθεσης, πάντως, δεν διακρίνεται για την επί το αυστηρότερο διατύπωση της νέας ερμηνευτικής δήλωσης. Δεν θάπρεπε η πρόταση αναθεώρησης να είναι απόλυτα διαφανής; Και επί πλέον, ποιο θα είναι το συγκρίσιμο στοιχείο της κατάστασης της 11.6.75, η έννοια του δάσους και της δασικής έκτασης (της δασικής γης συλλογικά) σύμφωνα με την ισχύουσα τότε νομοθεσία ή η αυτή σύμφωνα με την άγνωστη επί του παρόντος νέα (αναθεωρημένη) ερμηνευτική δήλωση και ορισμό; Αν ισχύει το δεύτερο, τότε τα υφιστάμενα την 11.6.75 δάση και δασικές εκτάσεις θα μειωθούν ακόμη περισσότερο και συνεπώς δεν ισχύει ο ισχυρισμός της εισηγητικής έκθεσης, ότι «η λύση που προτείνεται διευρύνει την προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων» της 11.6.75.
3. Διαστρέβλωση της έννοιας της βιώσιμης ανάπτυξης και αντίφαση με την νέα ευρωπαϊκή στρατηγική για τους φυσικούς πόρους. Βιώσιμη είναι η ανάπτυξη που ολοένα και μειώνει και τελικά δεν επιφέρει επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον και όχι η ανάπτυξη που κατατρώγει το περιβαλλοντικό κεφάλαιο και το στερεί από τις μελλοντικές γενιές. Πως συμβιβάζεται η επερχόμενη με την συνταγματική αναθεώρηση θυσία του ανανεώσιμου περιβαλλοντικού πόρου – κεφαλαίου, που λέγεται δάσος και δασική έκταση (δασική γη συλλογικά), με την νέα στρατηγική της ΕΕ για την καταπολέμηση της μεταβολής του κλίματος, όταν είναι γνωστός ο ρόλος της δασικής βλάστησης (δενδρώδους και θαμνώδους) στην καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου;
Νικ. Ι. Στάμου
Καθηγητής Δασικής Οικονομικής
Του Τομέα Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Φυσικών Πόρων Α.Π.Θ.

Δασική γη:
ένας όλο και περισσότερο βαλλόμενος περιβαλλοντικός στόχοςΑ

ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ (ΠΑΝΔΟΙΚΟ)
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΚΕΔΚΕ, ΤΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΠΕΔΔΥ, ΟΤΟΕ,
ΟΛΜΕ, ΙΝΚΑ/Γεν. Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος, Δικηγορικός Σύλλογος Πειραιά,
Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων

Μεγάλη Συγκέντρωση Φορέων και Πολιτών
Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007, 7 μ.μ.,
Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας
(αμφιθέατρο ΓΣΕΕ, Πατησίων 69 & Αινιάνος, 4ος όρ.)
Θέμα: «Οι Συνταγματικές Αλλαγές κατά του Φυσικού Περιβάλλοντος»

 

«Επτά σπουδαίοι λόγοι για να διασώσωμε τις δασικές μας εκτάσεις»
Μιχαήλ Δεκλερής
Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος
Αντιπρόεδρος του ΣτΕ, ε.τ.

Αθήνα 15.1.2007
Φίλες και Φίλοι,
Η αποψινή συγκέντρωση είναι η τελευταία των εκδηλώσεων του αγώνος μας για την διάσωση των δασών μας.
Εν τω μεταξύ, ο τόπος βοά: Η εμπορία της γης έχει ήδη ανεβάσει στα ύψη τις τιμές των ακινήτων. Μεγάλες ξένες εταιρείες έχουν κλείσει τις δουλειές τους και οι εργολάβοι τρίβουν τα χέρια τους για το μεγάλο τσιμέντωμα που περιμένει τη Γη της Ελλάδος. Στην τελευταία ομιλία μου, θα προσπαθήσω να κάνω έκκληση στην λογική των συμπατριωτών μας. Υπάρχουν επτά σπουδαίοι λόγοι για να διασώσωμε τις δασικές μας εκτάσεις.
Λόγος 1.
Η αναθεώρηση του άρθ. 24 για την νομιμοποίηση της καταστροφής και ιδιωτικοποιήσεως των δημοσίων δασικών εκτάσεων είναι πράγματι νόσφισις συντακτικής εξουσίας, στην οποία το πολιτικό σύστημα της Χώρας επιδίδεται ήδη από το έτους 1975 για να χρησιμοποιεί την ηυξημένη τυπική ισχύ του Συντάγματος προς νομιμοποίησιν σε αυτό διατάξεων αντικειμένων σε θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος ή σε δικαστικές αποφάσεις. Αυτό συμβαίνει τώρα που επιδιώκεται η ανατροπή της νομολογίας του ΣτΕ για τα δάση και ο ακρωτηριασμός των αρμοδιοτήτων του. Αλλ’ η αναθεωρητική διαδικασία είναι συντεταγμένη (περιωρισμένη) εξουσία υποκειμένη πλήρως στον έλεγχο των δικαστηρίων. Οι «ψευδαναθεωρητικές» διατάξεις είναι εσαεί ανίσχυρες. Ευελπιστούμε ότι θα υπάρξουν δικαστές που θα το διακηρύξουν εις το μέλλον, εάν οι διατάξεις αυτές ψηφιστούν.
Λόγος 2.
Οι λεγόμενες δασικές εκτάσεις είναι αναντικατάστατο στοιχείο του λιτού ελληνικού τοπίου. Είναι το τυπικό μεσογειακό δάσος (μακκία βλάστηση) των νησιών, των ακρωτηρίων και των ημιορεινών περιοχών της νοτίου Ελλάδος. Το λιτό αυτό ελληνικό τοπίο είναι θεμελιώδης έννομη αξία που προστατεύεται όχι μόνον ως συστατικό του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και ως στοιχείο της ταυτότητας της Χώρας. Αυτοί που θα βανδαλίσουν το Ελληνικό τοπίο, θα πλήξουν την ιδιαιτερότητα της Χώρας.
Λόγος 3.
Η επιστήμη της δασικής οικολογίας προειδοποιεί:
• Κατά περισσότερο από 60% έχει μειωθεί το κρίσιμο φυσικό κεφάλαιο, στον κόσμο και στην Ελλάδα.
• Έχει επιταχυνθεί η κλιματική αλλαγή, κατόπιν της οποίας η Ελλάς εμπίπτει στην Αφρικανική ζώνη και απειλείται με ερήμωση που έχει ήδη αρχίσει. Η καταστροφή 50.000.000 στρεμμάτων δασικών εκτάσεων (που είναι, κατά την διατύπωση του Κανονισμού Δασών της Ε.Ε., οι «συλλέκτες του άνθρακα» και η συγκράτηση των υδάτων και του εδάφους), θα επιταχύνει την αρξαμένη ερήμωση της χώρας μας.
Λόγος 4.
Η εθνική κοινοκτησία επί των δασικών εκτάσεων και η κοινοχρησία των ακτών είναι η σπουδαιότερη κοινωνική παροχή του κράτους στους Έλληνες, που πρέπει να έχουν πρόσβαση στις ομορφιές της χώρας τους. Είναι η αναφαίρετη ποιότητα της ζωής τους.
Λόγος 5.
Η αρχή της «διαφυλάξεως των δασικών οικοσυστημάτων» είναι σήμερα η πρώτη παράγωγος αρχή που πηγάζει από την θεμελιώδη Αρχή της Βιωσιμότητος τόσο στο Διεθνές Περιβαλλοντικό Δίκαιο όσο και στο Ευρωπαϊκό. Η αρχή αυτή καλύπτεται πλήρως από την αυστηρά νομολογία του ΣτΕ στην ερμηνεία του άρθ.24 και γι’ αυτό δεν επιτρέπεται να θιγεί με την δήθεν αναθεώρησή του. Είναι ο ανώτατος νόμος που δεν μπορεί να ανατραπεί με τίποτε.
Λόγος 6.
Η αρχή και το τεκμήριο της δημοσίας δασικής κτήσεως που χαρακτηρίζει το Ελληνικό Δίκαιο των Δασών συνάπτεται αμέσως με τις έννοιες της κυριαρχίας και της επικρατείας ως συστατικών αυτής ταύτης της εννοίας του ελληνικού κράτους. Είναι διά τούτο θεμελιώδης και δεν επιδέχεται καμμίαν αλλαγή και κανένα περιορισμό. Η δημόσια δασική κτήση δε θα βγει στο σφυρί!
Λόγος 7.
Η αρχή της δημοσίας δασικής κτήσεως είναι η καλυτέρα εγγύηση της βιωσιμότητος των ελληνικών δασών ή δασικών εκτάσεων, ότι δηλ. αυτά θα περιέλθουν ακέραια στις επόμενες γενεές. Και θα περιέλθουν. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να τους τα στερήσει.
Φίλες και φίλοι,
Από του βήματος αυτού θα απευθυνθώ στους συντάκτες των προτάσεων των οποίων οι προθέσεις είναι διαφανείς. Θα αντιπαρέλθω τους ευτελείς συλλογισμούς της πελατειακής λογικής. Και ας υποθέσωμεν –έστω- ότι οι αναθεωρητές του Συντάγματος πιστεύουν ειλικρινώς πως η σφράγιση εκατομμυρίων στρεμμάτων της εξαισίας ελληνικής γης για την β’ κατοικία των Ευρωπαίων συνταξιούχων και τα γήπεδα γκολφ των ευπόρων περιηγητών, ας υποθέσωμεν –λέγω- ότι όλα αυτά, ότι είναι έργα αναπτύξεως!
Αλλά την ιστορία του τόπου αυτού, μυθική και αληθινή, που είναι γραμμένη ανεξίτηλα στην λιτή αυτή ελληνική φύση, αυτήν, δεν θα την αναλογιστούν καθόλου;
Προχθές ακόμα, ένας ξένος ανθρωπολόγος είπε στο Μπενάκειο ότι η αρχιτεκτονική περισσότερο από την γλώσσα χαρακτηρίζει ένα λαό, και τους Νεοέλληνες τους χαρακτηρίζει η πολυκατοικία και όχι η Ακρόπολη! Εκεί, λοιπόν, εφθάσαμε. Αυτόν τον αναιδή ισχυρισμό θέλομεν να δικαιώσουμε;
Εν τέλει, όμως, ας συνοψίσωμε ήρεμα τις αλήθειες μας.
• Αφήστε ήσυχα τα ελληνικά δάση. Αυτό πράγματι χρειάζονται.
• Σεβαστείτε το ελληνικό τοπίο. Το αξίζει.
• Μην εποφθαλμιάτε την δημόσια δασική κτήση. Ανήκει στο Γένος.
• Μην βάζετε τη χώρα σε οικολογική περιπέτεια
• Έτσι μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι οι απόγονοί μας θα σας ευλογούν αντί να σας καταρώνται.

Νικ. Ι. Στάμου

ΗΜΕΡΙΔΑ
“ΔΑΣΗ – ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ”

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΔΑΣΟΛΟΓΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – ΓΕΩΤΕΕ
ΑΘΗΝΑ 28 Φεβρουαρίου 2007

Δασική γη: ένας όλο και περισσότερο βαλλόμενος περιβαλλοντικός στόχος
(ενώ τα περιβαλλοντικά προβλήματα οξύνονται συνεχώς)
Νικ. Ι. Στάμου

Έχουν γραφεί πολλά για τον πολυλειτουργικό ρόλο των δασών και των δασικών εκτάσεων, για τη σημασία δηλαδή και τις λειτουργίες (περιβαλλοντικές, οικονομικές, πολιτισμικές) Οι εν λόγω λειτουργίες ασκούνται από την γη αυτή συνολικά, με διαφοροποιήσεις διαπεριφερειακά και διαχρονικά μόνο ως προς την ένταση κάθε μιας από αυτές. Η εκδήλωσή τους είναι τόσο περισσότερο αειφορική όσο περισσότερο αειφορική είναι και η διαχείριση της δασικής γης.

Οποιαδήποτε, μεταβολή στην έκταση της δασικής γης προκαλεί αρνητική ποσοτική και ποιοτική μεταβολή στο σύνολο των πιο πάνω λειτουργιών. Ποιος έχει το δικαίωμα, να στερήσει από τους οικισμούς και τις πόλεις (του σήμερα και του αύριο) το περιαστικό τους (αλλά και το ευρύτερο) δασικό πράσινο και από πού αντλεί το δικαίωμα αυτό; Στην Ευρώπη, η δασική γη μέσα και γύρω από τους οικισμούς και τις πόλεις προστατεύεται και διατηρείται ως κόρη οφθαλμού, λόγω ακριβώς των πιο πάνω λειτουργιών και ουδείς διανοείται εκεί να αποχαρακτηρίσει εκτάσεις της.

Πως, σύμβουλοι ποιού επιστημονικού κλάδου και με ποιες επαγγελματικές αποκλειστικά σκοπιμότητες, παραβαίνοντας το επιστημονικό τους όρκο για χρηστή χρήση και εφαρμογή της επιστήμης τους, εισηγούνται αποχαρακτηρισμούς δασικής γης για ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, όταν η δασική αυτή γη ανέκαθεν χρησιμοποιείται και μάλιστα ως αειφορικός βοσκότοπος («δασικός βοσκότοπος»); Πώς ενέπλεξαν την χώρα, με κίνδυνο να την εκθέσουν ανεπανόρθωτα στην Ε.Ε., με το να εντάξουν στον ΟΣΔΕ αναδασωτέες και αναδασωμένες εκτάσεις; Δεν ήταν αρκετές οι παραχωρήσεις δασικής γης της 10ετίας του ΄60, για αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών; Δεν τους αρκεί η απαράδεκτη για τον ίδιο σκοπό τεράστια περιβαλλοντική και οικονομική ζημιά που οι ίδιοι προκάλεσαν από την μεθοδευθείσα απόλυτα κοντόφθαλμη καταστροφή του σημαντικότατου πεδινού δάσους του Κοτζά Ορμάν («Μεγάλο Ρουμάνι») στις εκβολές του Νέστου ποταμού, έκτασης 72 000 στρεμμάτων ; Που σήμερα είναι αμμώδης και άγονη πεδινή γεωργική γη, αντί του πλουσιότατου πλουτοπαραγωγικού περιβαλλοντικού πόρου και πόλος έλξης για ολόκληρη την Ευρώπη , που θα ήταν σήμερα, λόγω της εξαιρετικής του τότε βιοποικιλότητας; Τέτοιες (νέες αλλά για οικοπεδικούς σκοπούς) μεταβολές θα προκύψουν πάμπολλες με την προτεινόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 και δυστυχώς, θα είναι αυτές μη αναστρέψιμες. Και θα προκύψουν κυρίως στο εξαιρετικού φυσικού κάλλους νησιωτικό τοπίο, στην αττική γη, σε ολόκληρη την παράκτια ζώνη της χώρας, γύρω από τους οικισμούς και τις πόλεις και στους υδροκρίτες των βουνών.

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός, ότι έχουν δημιουργηθεί κατά το παρελθόν σημαντικά δυσάρεστες καταστάσεις, που προσδοκούν ρύθμιση. Όμως αυτές δημιουργήθηκαν από υπαιτιότητα και ευθύνη των (ή των φερόμενων ως) ιδιοκτητών των εκτάσεων. Ίσως ορισμένες και από υπηρεσιακές παραλείψεις. Δημιουργήθηκαν παράνομα ολόκληροι οικισμοί επί δασικής γης, δεν το γνώριζαν οι ιδιοκτήτες τους που καταπάτησαν τον χαρακτήρα της εν λόγω γης και αποστέρησαν το κοινωνικό σύνολο από το σύνολο των δασικών λειτουργιών της γης αυτής; Σύμφωνα με την σχετική Οδηγία της ΕΕ και την υφιστάμενη νομοθεσία, ο ρυπαίνων το περιβάλλον πληρώνει, ο καταστροφέας αυτού στην χώρα μας δεν πληρώνει, αλλά αντίθετα επιβραβεύεται; Και μάλιστα μέσω συνταγματικών ρυθμίσεων – αναθεωρήσεων;

Διαμαρτύρονται οι πολυάριθμοι οικοδομικοί συνεταιρισμοί ότι επένδυσαν σε γη, που η δασική νομοθεσία δεν τους επέτρεπε και δεν τους επιτρέπει να την αξιοποιήσουν οικιστικά. Ποιοι οικοδομικοί συνεταιρισμοί, κάτοχοι μη δασικής γης, παρεμποδίστηκαν στην εν λόγω αξιοποίηση; Μόνο οι συνεταιρισμοί κάτοχοι δασικής γης έχουν προβλήματα. Δεν γνώριζαν τα μέλη τους, ότι αγόραζαν δασική γη, που δεν επιτρεπόταν η οικοπεδοποίησή της; Και επιχειρούνται συνεχώς νομοθετικές ρυθμίσεις, τα τελευταία δε χρόνια και απόπειρες συνταγματικών ρυθμίσεων ή συνταγματικές ρυθμίσεις, προκειμένου να καταστεί τούτο δυνατό; Αντί της καλλιέργειας της νόμιμης συμπεριφοράς του πολίτη και του λογικού κέρδους του κάθε υποψήφιου επενδυτή, δεν καλλιεργείται έτσι η ανευθυνότητα και η βουλιμία, έναντι οποιουδήποτε στοιχείου έχει κοινωνική διάσταση ή είναι δημόσιο; Και, αντί των υπευθύνων, θα πληρώσει το κοινωνικό σύνολο και ο ανώνυμος πολίτης με την αποστέρησή του από τις λειτουργίες της δασικής γης, αφού αυτή θα μετατραπεί σε οικοπεδική ή σε άλλης μορφής περιβαλλοντικά μη λειτουργική χρήση;
Προσδοκούν οι καταπατητές και οι καταστροφείς δασικής γης την νομιμοποίηση, ενώ κάποιος θάπρεπε να τους υπενθυμίσει, ότι αυτοί χρωστούν στο κοινωνικό σύνολο και στο δημόσιο το αντίτιμο της επί τόσα χρόνια καταπάτησης και παρά τον νόμο χρήσης της εν λόγω γης.

Ποιος και πως θα εξηγήσει στους οργισμένους, λόγω ανεργίας, λόγω ιδιοσυγκρασίας και λόγω άλλης αντίληψης περί κοινωνικής δικαιοσύνης, περί ίσων ευκαιριών και περί συμπεριφοράς έναντι του φυσικού περιβάλλοντος νέους μας, ποιος και πως θα δικαιολογήσει στους νόμιμα συμπεριφερθέντες στη ζωή τους ενήλικες, μια τέτοια επιχειρούμενη νομιμοποίηση αυθαίρετων και παράνομων συμπεριφορών; Και μάλιστα νομιμοποίηση από την Κυβέρνηση ενός κόμματος που ευαγγελίστηκε την «απαλλαγή», τις ίσες ευκαιρίες, τον υγιή ανταγωνισμό; που ευαγγελίστηκε την «αναβάθμιση των δασικών οικοσυστημάτων» αντί του αποχαρακτηρισμού και της διάλυσης αυτών και μάλιστα σε περιοχές, που ο πολυλειτουργικός αυτών των οικοσυστημάτων (και των υποβαθμισμένων) είναι εξαιρετικά κρίσιμος; Τίποτε δεν πέρασε στην χώρα μας σχετικό με τους δασικούς πόρους από το πρωτόκολλο του Kyoto, από την Agenda 21 και από την νέα στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους φυσικούς πόρους και την αειφόρο ανάπτυξη, που βασικός της στόχος είναι η «αποσύνδεση της μεγέθυνσης από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την ανάλωση περιβαλλοντικών πόρων» ; Ουδείς πληροφόρησε την Κυβέρνηση, ότι αυτό που στο ισχύον Σϋνταγμα ονομάζεται δασική έκταση, περιλαμβάνει τελικά προσωρινά υποβαθμισμένα δασικά οικοσυστήματα, προσωρινές δηλαδή οπισθοδρομικές εξελίξεις του περιβάλλοντος από υπαιτιότητα του ανθρώπου, που με κατάλληλο χειρισμό μπορούν να αναβαθμιστούν και να επανέλθουν και πάλι στη σωστή φάση της ανάπτυξης τους, ορισμένα μάλιστα σε βραχύ χρόνο;

Διεύρυνση της προστασίας των δασών, προστασία του φυσικού περιβάλλοντος των δασών και του δασικών εκτάσεων: μήπως περισσεύει η υποκρισία; Είναι τελικά ή δεν είναι πολύτιμο το φυσικό περιβάλλον; Να αναζητήσουμε τις δηλώσεις των πολιτικών μας κατά τις παγκόσμιες ημέρες δασοπονίας (21 Μαρτίου) και φυσικού περιβάλλοντος (5 Ιουνίου); Αν ειλικρινά εκτιμούμε το φυσικό περιβάλλον ως πολύτιμο αγαθό για την κοινωνία, δεν σημαίνει τούτο, δεν συνεπάγεται τούτο, ότι όσο φυσικό περιβάλλον υπάρχει, το προστατεύω και το αναβαθμίζω; Όταν έχει κάποιος υπό την διαχείρισή του κάτι πολύτιμο που δεν του ανήκει (όχι προσωπικά δικό του, αλλά κοινωνικό – συλλογικό) πως μπορεί να το διαμοιράζει σε άλλους; Δεν σημαίνει ότι διαθέτει ελάχιστα από αυτό μόνο ύστερα από πάρα πολλή σκέψη, εξαιρετική περίσκεψη, ύστερα από εξαιρετικά αντικειμενική μελέτη εναλλακτικών διεξόδων, μόνο κατά απόλυτα φειδωλό τρόπο και μόνο υπέρ έργων βασικών υποδομών, που πράγματι εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο τόσο σήμερα όσο και αύριο; Και φροντίζει παράλληλα και ταυτόχρονα να αντισταθμίσει τις απώλειες κατά ισοδύναμο τρόπο (όχι ισόποσα σε έκταση αλλά ισόποσα σε σύνολο λειτουργιών); Τι άλλο μπορεί να είναι το δημόσιο συμφέρον από την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου; Ποιοι λοιπόν θα ψηφίσουν υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 24; Σε ποιον ανατέθηκε η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, ως κάτι εξαιρετικά πολύτιμου για την κοινωνία; Στο σύνολο των πολιτικών και των πολιτών, προφανώς. Και σε ποιόν και από ποιόν δίνεται κάθε φορά η εξουσιοδότηση να το διαχειρίζεται το εν λόγω περιβάλλον; Δίνεται προφανώς η εν λόγω εξουσιοδότηση μόνο από ορισμένες γενιές, τις σημερινές. Δίνεται με βάση το εκλογικό κοινοβουλευτικό σύστημα και τον εκάστοτε εκλογικό νόμο, άρα πολλές φορές ούτε καν κατά πλειοψηφία των εχόντων ψήφο μελών των σημερινών γενεών (του συνόλου των εχόντων ψήφο στην κοινωνία). Δίνεται, συνεπώς, η εν λόγω εξουσιοδότηση στην εκάστοτε κατά τον εκλογικό νόμο πλειοψηφούσα παράταξη και την από αυτήν Κυβέρνηση, που δεν είναι όμως Κυβέρνηση και των μελλοντικών γενεών. Και η οποία επιβάλλεται να είναι πολύ προσεκτική σε ρυθμίσεις, που αφορούν και θα επηρεάσουν ολόκληρο τον τόπο με την διαχρονική του έννοια. Όλα τούτα δεν αποτελούν τροχοπέδη στην κυβερνητική δράση, απλά επιβάλλουν πολιτικές ενέργειες και ρυθμίσεις, που θα οδηγούν στην με περίσκεψη και κατά σοφό τρόπο προστασία και διαχείριση του περιβάλλοντος υπέρ του συνόλου των γενεών (σημερινών και μελλοντικών) και του συνόλου των μελών των γενεών αυτών. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να συζητείται ο αποχαρακτηρισμός και οριστική αλλαγή χρήσης τέτοιας έκτασης δασικής γης και μεταβολής του τοπίου και διανομής σε ορισμένους; Δεν υπάρχει συνεπώς υποκρισία;

Συζητείται η αναθεώρηση του άρθρου 24, που εκτιμάται ότι θα επιφέρει σημαντικότατες μεταβολές και αλλαγές στο φυσικό περιβάλλον και το τοπίο. Ως πολίτης αυτής της χώρας και ως ευρωπαίος πολίτης δικαιούμαι ή όχι να έχω περιβαλλοντική πληροφόρηση ; Που είναι η έκθεση εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων της συζητούμενης προτεινόμενης κατεύθυνσης αναθεώρησης του εν λόγω άρθρου, από την οποία θα μπορούσα να αντλήσω την σχετική πληροφόρηση, ως προς την ένταση και την έκταση των επιπτώσεων; Είναι ο έλληνας πολίτης κατώτερης κλάσης ευρωπαίος και του αποστερείται η εν λόγω πληροφόρηση ; Γιατί στις άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε. κάθε σχέδιο νομοθετικής ρύθμισης που ενδεχομένως άπτεται του περιβάλλοντος κατά την κατάθεση του στην Βουλή συνοδεύεται και από αντικειμενική έκθεση εκτίμησης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων;
Το ίδιο δικαίωμα, αλλά κυρίως την αυξημένη υποχρέωση της εκ των προτέρων πληροφόρησής τους, δεν έχουν και οι έλληνες βουλευτές πριν να καθορίσουν την κατά συνείδηση θέση τους έναντι της πρότασης αναθεώρησης; Με ποια σχετική πληροφόρηση και πως «κατά συνείδηση» θα καθορίσει ο καθένας από αυτούς την θέση του στην σχετική ψηφοφορία; Δεν αποτελεί κριτήριο της διαμόρφωσης της θέσης τους η έκταση και η ένταση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων; Ούτε ως ένα μεταξύ άλλων κριτήριο;

Γιατί να μην έχει προηγηθεί η σύνταξη του δασολογίου, πριν από κάθε σκέψη για (νέα εντός 5ετίας από το 2001) συνταγματική αναθεώρηση και για οργάνωση των χρήσεων γης (χωροταξία); Η δασική χρήση δεν λογίζεται ως χρήση; Αντιστρέψαμε δηλαδή την λογική; Θα οργανώσουμε τις χρήσεις γης και, εν όψει αυτής της οργάνωσης και πριν από αυτή, προβαίνουμε μέσα από αναθεωρητικές συνταγματικές διαδικασίες σε μαζικούς αποχαρακτηρισμούς; Και ισχυριζόμαστε, ότι μέσω αυτών διευρύνουμε την προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων και ότι αναβαθμίζουμε τα δασικά οικοσυστήματα ;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο παλαιότερος, κατηγορήθηκε για συγκεκριμένες οικιστικές πολιτικές που κατέστρεψαν το αστικό περιβάλλον και οδήγησαν στις σημερινές απάνθρωπες ελληνικές πόλεις, στο απάνθρωπο αστικό περιβάλλον. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο νεώτερος, θα συνδέσει το όνομά του με τον μεγαλύτερο συλλήβδην αποχαρακτηρισμό τεράστιων εκτάσεων δασικής γης; Για να μείνει τελικά στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, και ως ο νέος μάλιστα πολιτικός, που έθεσε σε εφαρμογή τις πλέον εχθρικές προς το περιβάλλον συνταγματικές μάλιστα διατάξεις; Γιατί έρχεται ο ίδιος σε τόση αντίθεση με τις αντίστοιχες διατάξεις του Συντάγματος του 1975, που το ίδιο το κόμμα του τότε εισηγήθηκε και υπερψήφισε; Τι είδους επιστημονικοί σύμβουλοι του εισηγήθηκαν τώρα κάτι τέτοιο; Είναι αυτή ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του περιβάλλοντος; Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας γενικά δεν επιτρεπόταν η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας δασικής γης. Ούτε και η αλλαγή χρήσης γενικά της δασικής γης επιτρεπόταν γύρω από τους οικισμούς και τις πόλεις των ελληνικών περιοχών, που τα οθωμανικά στρατεύματα καταλάμβαναν. Η Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, αιμάσσουσα και ρακένδυτη και για να στηρίξει τον πληθυσμό της, που πράγματι επένετο, αποφάσιζε και διένειμε την εθνική γη, όμως εξαιρούσε από την διανομή αυτή τα δάση και τις δασικές εκτάσεις, την δασική γη δηλαδή. Γιατί άραγε; Δεν ήθελε ή δεν χρειαζόταν η τότε Ελλάδα την ανάπτυξη; Ή διαφύλασσε αυτή τότε την εν λόγω γη, για να γίνει ο αποχαρακτηρισμός και η διανομή στις ημέρες μας; Η δασική γη, λοιπόν, εμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας; Σε ποια θεωρία σχετική με την Οικονομική ανάπτυξη αναφέρεται κάτι τέτοιο; Από ποια συγκεκριμένη μελέτη έχει προκύψει κάτι τέτοιο; Θα αποχαρακτηρισθούν λοιπόν φρυγανότοποι, θαμνότοποι και χαμηλά δάση και μερικώς δασοσκεπείς εκτάσεις της χαμηλής και της νησιωτικής ζώνης της χώρας (με την εξαιρετική, πολύ σπάνια και στην πλειονότητα ενδημική χλωρίδα και πανίδα και μικροπανίδα, με το εξαιρετικό τοπίο τους και την εξαιρετική αντιδιαβρωτική και υδατοπαραγωγική τους λειτουργία); Θα αποχαρακτηρισθούν ποολίβαδα, θαμνότοποι, χαμηλά δάση και μερικώς δασοσκεπή δασικά εδάφη στον ορεινό και ημιορεινό χώρο, που ολόκληρος λόγω της φύσης και της δομής της άγριας βλάστησής του αποτελεί τον υδατόπυργο τροφοδοσίας του συνόλου της χώρας με καθαρό νερό; Στον ορεινό χώρο, που λειτουργεί προστατευτικά έναντι των κατολισθήσεων, της διάβρωσης των εδαφών καθώς και αντιχειμαρρικά και αντιπλημμυρικά έναντι των κατάντη περιοχών; Θα παρασχεθεί, μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, η δυνατότητα αποχαρακτηρισμού τόσης δασικής γης, που με την ποώδη και την ξυλώδη, δενδρώδη ή θαμνώδη, αραιά ή πυκνή, άγρια βλάστηση λειτουργεί κατά του φαινομένου του θερμοκηπίου και υπέρ της προστασίας και της διατήρησης του κλίματος ; Γιατί οι ιδιώτες επενδυτές θα πρέπει να εγκαταστήσουν τις επιχειρήσεις τους σε εκτάσεις που, είτε συνολικά είτε ως προς ορισμένες από τις λειτουργίες τους, αποτελούν δημόσιο ή συλλογικό / κοινωνικό αγαθό; Γιατί θα πρέπει να τους χαριστεί υπερπολύτιμη για την κοινωνία δασική γη με αντίτιμο μάλιστα ευτελέστατο, αντί να προμηθευτούν οικοπεδική γη από την αγορά ;

Από όλους τους πιο πάνω προβληματισμούς και ερωτήματα, προκύπτει το συμπέρασμα της μη αναθεώρησης του συγκεκριμένου άρθρου του Συντάγματος. Θα μπορούσε κάποιος να προτείνει την επαναφορά του άρθρου του Συντάγματος του 1975. Αλλά, οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού στη χώρα μας δεν επιτρέπουν υπέρ του κοινωνικού (σημερινού και μελλοντικού) συνόλου τέτοιες γενναίες για το φυσικό περιβάλλον ομόθυμες κομματικές συμφωνίες, ιδίως μεταξύ των λεγομένων κομμάτων εξουσίας. Ως ελάχιστη συνεπώς συμβολή στην προστασία της δασικής γης και του δασικού περιβάλλοντος, που προέχει αυτή τη στιγμή, είναι:
• η διατήρηση του υφιστάμενου στο υφιστάμενο Σύνταγμα άρθρου 24, με συνέχιση του σημαντικού σχετικού ρόλου του ΣτΕ
• η εναρμόνιση των διατάξεών του Ν. 3208/2003 με το εν λόγω άρθρο, με σχέδιο νόμου, που θα κατατεθεί στην Βουλή μαζί με αντικειμενική έκθεση εκτίμησης των περιβαλλοντικών του επιπτώσεων
• η χαρτογράφηση από τις Δασικές Υπηρεσίες των επί μέρους λειτουργιών της δασικής γης με ταυτόχρονη ιεράρχηση αυτών
• η σύνταξη των Δασικών χαρτών, με πλήρη αξιοποίηση του δυναμικού τόσο των δασικών Υπηρεσιών όσο τόσο και των Ιδιωτικών Δασοτεχνικών Γραφείων
• η καθιέρωση, επί τέλους και στην χώρα μας, των Εθνικών Προγραμμάτων Δασών και η μέσω αυτών
• εισαγωγή και εφαρμογή και συνεχής στήριξη της οργανωμένης και συστηματικής αειφορικής πολυλειτουργικής διαχείρισης στο σύνολο της δασικής γης.
• η μη συνέχιση της τακτικής του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, με τα δημόσια έσοδα από τον τομέα των Δασών να χρηματοδοτεί τον τομέα της Γεωργίας! . Την στιγμή μάλιστα, που ο τομέας της Δασοπονίας υποχρηματοδοτείται, οι επενδύσεις σ΄ αυτόν είναι ελάχιστες, το χειμαρρικό και πλημμυρικό πρόβλημα της χώρας οξύνεται όπως και το ενεργειακό ισοζύγιο και το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών σε δασικά προϊόντα και προϊόντα χάρτου. Και οι Δασικές υπηρεσίες, που μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του’80 λειτουργούσαν ως τα πιο οργανωμένα περιφερειακά κύτταρα της Δημόσιας διοίκησης, για την στήριξη της ανάπτυξης του ορεινού και ημιορεινού χώρου και της προστασίας του περιβάλλοντος, όχι μόνο δεν στηρίζονται, όχι μόνο εδώ και χρόνια δεν στελεχώνονται με νέους επιστήμονες και δεν εκσυγχρονίζονται, όχι μόνο αφήνονται να «γερνούν», αλλά και συκοφαντούνται συλλήβδην. Φτάσαμε στο σημείο, το δάσος, η δασική γη να έχουν γίνει εχθρικός στόχος και ως τέτοιον στόχο να τον ασπάζονται όχι μόνο οι καταπατητές και υποψήφιοι «επενδυτές», αλλά και πολλοί πολιτικοί και πολιτευτές, δυστυχώς. Τη στιγμή, που οι συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου είναι ήδη εδώ, δεν έχουν όμως εκδηλώσει ακόμη τα μέγιστά τους! Θα συνεχίσουμε λοιπόν για τον τόπο μας να μην λειτουργούμε ως προμηθείς, μπροστά σε ένα φαινόμενο που δεν μας δώσει καν τη δυνατότητα να γίνουμε επιμηθείς;

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΕΔΔΥ

Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα τακτική συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου, ώρα 15:00 μ.μ, στα γραφεία της Π.Ε.Δ.Δ.Υ, Χαλκοκονδύλη 31, 2Ος όροφος

Τα θέματα της ημερησίας διάταξης που συζητήθηκαν ήταν :
1. Ενημέρωση μελών Δ.Σ για τα τρέχοντα ζητήματα (Γεωτεχνικό επίδομα, λειτουργία συμβουλίου, 4ο ΚΠΣ κλπ)
2. Συνταγματική αναθεώρηση – παρεμβάσεις Ένωσης- Προτάσεις .
3. Συνέδριο Π.Ο.ΓΕ.Δ.Υ
4. Τρέχοντα θέματα.